ဓါတ္ပံု-ေမာင္စည္သူ
တစ္ဆူေသာ ရုပ္ပြားေတာ္သည္ ထား၀ယ္ေခ်ာင္း၀သို ့ေမ်ာ၀င္ၾကြေရာက္လာျခင္း
“နတ္တို ့ခ်ီ၍၊ ကူညီပင့္ေဆာင္၊ ေရႊေညာင္တူစြ၊ ထား၀ယ္ ၀တြင္၊ သကၤန္းပင္ႏွင့္ ေမ်ာ၀င္
ၾကြလာ၊ ေက်ာက္ျပင္သာထက္၊ ထိုင္ရက္ထက္ ၀ယ္၊ ေကာင္းကင္လယ္က၊ ငွက္ငယ္မ်ားစြာ၊ ေတာင္ယွက္ကာ၍၊ ေရမွာလွ်င္ငါး၊ ေရမ်ားမွုတ္တင္၊ ေပါက္ေပါက္သြင္သို ႔ ၊ ၾကဲဖ်င္ေဖ်ာ္ေဖ်ာ္၊ ေရပူေဇာ္လ်က္၊ ေဖာင္ေတာ္ေမ်ာလာ၊ တံငါေလွသြား၊ ျမင္ေသာအားေၾကာင့္၊ မင္းနားေလွ်ာင္တင္၊ ေ၀တီသခင္သည္၊ ၾကည္ရႊင္သဒၶါ၊ ဗိုလ္ပါဗိုလ္ေျခ၊ ေထြေထြမျငီး၊ ေရႊေလွစီးလ်က္၊ သီးသီးေျခြရံ၊ စည္သံဗံုေမာင္၊ ျဖစ္လံုးေညာင္းမွ်၊ အေကာင္းသံခ်ီ၊ တီးမွုတ္၍ ေအာင္စည္နိမိတ္၊ ေအာင္အတိတ္ျဖင့္၊ ေအာင္ဟိတ္သဘင္၊ ဆင္ယင္ ၀ွဲခ်ီး၊ မုတၳီးဆိပ္မွာ” စသည္ျဖင့္ ေရွးသူေဟာင္း “ဖြားသက္မ” (အဖြားအို )မ်ား ယေန ့တိုင္ ရွိခိုးေနၾကသည့္ သမိုင္းေဟာင္း တစ္ေစာင္လာ ဘုရားရွိခိုး စာတမ္းတြင္ ေရးသားေဖာ္ျပထားရွိသည့္အတိုင္း -ေ၀တီ (ေ၀ဒီ ) မင္းၾကီး ေစာသီလသည္ ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္အား ပင့္ေဆာင္ေသာ္လည္း မပါဘဲရွိျခင္း
ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၇၀၀-ေက်ာ္မွ ၈၀၀-အတြင္း ေ၀တီျမိဳ႕(ယခုထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ အေနာက္ဘက္ကမ္း ၃-မိုင္ခန္ ႔ အကြာ ျမစ္တစ္လက္ကမ္းရွိ ေ၀တီရြာ) ကိုအုပ္စိုးသည့္ ရွင္ဇံ (နႏၵိယ) မင္းႏွင့္ မိဖုရား ေစာျမေဒ၀ီ၏ သားေတာ္ ဗလေဒ၀ေစာရန္ႏိုင္ေခၚ “ေစာသီလမင္း” လက္ထက္ ထား၀ယ္ျမစ္အတြင္းသို႕ ေဗာဓိေညာင္ပင္ တစ္ပင္ႏွင့္ ေအာက္ခံ သကၤနက္သားႏွင့္ ေက်ာက္ျပားေပၚတြင္ ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ ပါရွိသည့္ ေဖာင္ေတာ္တစ္ခု ေမ်ာ၀င္ကာ ေသာင္ျပင္ဦးတစ္ခု၌ ဆိုက္ကပ္ ေနေၾကာင္း တံငါေလွသြား လုလင္မ်ားထံမွတဆင့္ မင္းေစာသီလ ၾကားသိေတာ္မူလတ္ေသာ္ -မင္းၾကီးအမိန္ ႔ေတာ္အရ ေ၀တီကင္းရြာသူၾကီး “လက်္ာပ်ံခ်ီဦးမွံု ”က လူေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ခန္ ႔ ေလွၾကီးေလွငယ္ အသြယ္သြယ္တို ႔ ႏွင့္ ကမ္းဆိပ္သို႔ ပင့္ယူပါေသာ္လည္း မပါရွိေနျခင္းေၾကာင့္ မင္းေစာသီလသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရႊေလွေရႊေလာင္းတို ႔ ႏွင့္ ထက္ၾကပ္မကြာလိုက္ပါ၍ ပင့္ေသာ္လည္း “ရုပ္ပြားေတာ္ေဖာင္သည္ ေစာ္ေခ်ာင္း (ယခု
ေရႊဂူေတာင္ေျခရင္းရွိ ေစာ္ေခ်ာင္း) အတြင္းသို ့ ၀င္သြားေလသျဖင့္ မမီ၍ ျပန္လည္လာခဲ့ရေလ၏။ ”
ေညာင္ စင္ရြာ
ရုပ္ပြားေတာ္ေဖာင္သည္ ျမိဳ႕ဆိုးရြာသို႔ေရာက္သြားသျဖင့္ ယင္းရြာမွ တံငါလုလင္အေပါင္းတို႔ သည္လည္း အလြယ္တကူႏွင့္ ပင့္ယူ၍ မရေသာေၾကာင့္ သကၤန္းတံုးတြင္ ၾကိဳးႏွင့္ခ်ည္ျပီ း ၾကိဳးတစ္စကို ေစာ္ေခ်ာင္းကမ္းရွိ ေညာင္းပင္တစ္ပင္မွ ေညာင္ကိုင္းတြင္ ခ်ည္လ်က္ ဆြဲၾကရာ ေညာင္ကို င္းျပတ္က် လြင့္စင္သြားေလ၏။ ယင္းေနရာကို “ေညာင္စင္ရြာ” ဟူ၍ပင္ ေရွးအေခၚမပ်က္ဘဲ ယေန ့တိုင္ စည္ကားေသာ ရြာၾကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ရွိ ထင္ရွားေနေလသည္။
(ရာဇ၀င္တစ္ေစာင္၌ကား “ေဗာဓိေညာင္ကိုင္းကို ၾကိဳးႏွင့္ခ်ည္ဆြဲၾကျပန္ေသာ္လည္း ေရညာကိုသာ ဆန္၍ တက္ေလသျဖင့္ ေညာင္ကိုင္းျပတ္က်ေသာေၾကာင့္ ” ဟူ၍ ေရသား ထားရွိေလသည္။ ယင္းကို ေ၀ဖန္ရလွ်င္ မဟာနမမင္းႏွင့္ သိၾကားမင္းတို ့အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို ေမွ်ာလိုက္စဥ္ အခါက ေဗာဓိပင္မွာ အျမင့္တစ္ေတာင္ခန္ ့သာရွိသည္ဟု ဆိုထားသျဖင့္ ထို႔ မွ်သာ ျမင့္ေသးသည့္ ေဗာဓိေညာင္ကိုင္းကေလး၌ ၾကိဳးခ်ည္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ကမ္းပါးရွိေညာင္ပင္ၾကီးသာျဖစ္သင့္သည္ဟု ယူဆရေပသည္။)
ဖြားသီလရွင္ အမွဴးျပဳ၍ မုတၳီးျမိဳ ့သူျမိဳ ့သားမ်ားသည္ ရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္အား ပင့္ေဆာင္ေတာ္မူျခင္း
ယင္းေနာက္ ေပါက္တိုင္းေခ်ာင္းသို ႔ ၀င္ေရာက္အပူေဇာ္ခံျပီး ေရစီးရာေခ်ာင္း၀ဘက္မွ ျပန္ၾကြထြက္လာသည္ကို ေလွသြားလုလင္တို ႔ ႏွင့္ေတြ႕ျပန္၍ ေ၀တီမင္းၾကီးထံ ေလွ်ာက္ၾကျပန္ေလ၏။ ေ၀တီမင္းၾကီး ေစာသီလလည္း ေရြေလွ ေရႊေလာင္း ျပည္သူအေပါင္းႏွင့္ ရုပ္ပြားေတာ္ကို ပင့္ရန္ ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ ဆြဲယူၾကပါေသာ္လည္း မပါမရွိျဖစ္ေနစဥ္ ေ၀တီျမိဳ ့မွ ျမစ္အေရွ ့ဘက္ကမ္းရွိ အင္း၀ဘုရင္မင္းေခါင္၏သား “မင္းတရား” ထီးနန္းစုိက္၍ အုပ္စိုးခဲ့ဖူးသည့္ “မုတၱသုခနဂရျမိဳ ့ ” (ယခု ရွင္မုတၳီးရြာ) ေနသီလရွင္ အဖြားအို “မယ္ဧသီ ” (လူအမည္ မယ္မယ္ေမႊး) က ညဥ့္အိပ္မက္ရ “ခ်ည္ပင္ ၇-ပင္ကို သကၤန္းတံုး၌ ခ်ည္လ်က္ မယ္သီလႏွင့္ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား ဆုေတာင္းျပီး အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ဆြဲၾကရာ”မင္းသီလဘက္သို ႔ မပါဘဲ မယ္သီလရွင္ဘက္သို ႔ ပါေလသျဖင့္ မုတၱသုခနဂရျမိဳ႕ မင္းတရား နန္းကုန္းေတာ္ေပၚသို ႔ျ မိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ား ထမ္းေဆာင္ ခ်ီပင့္လ်က္ “ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၈၀၀-ျပည့္ႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၅-ရက္ေန ့တြင္ တည္ထားကိုကြယ္ ပူေဇာ္ၾကေလ၏။”
………………………………………….
မုတၱသုခနဂရၿမိဳ႕အေၾကာင္း
ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၇၂၉-ခုႏွစ္တြင္ "မင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲ" သည္ ရတနာပူရ အင္း၀ ေရႊထီး, ေရႊနန္းကို သိမ္းျမန္းေတာ္မူ၍ သားေတာ္အႀကီး "တရဖ်ားမင္းသား" အား အိမ္ေရွ႕အရာ ေပးအပ္ေတာ္မူ၏။ ယင္းအခါ သားေတာ္ ၂-ပါးမွာ မသင့္ျမတ္ၾက၍ သားေတာ္အငယ္ "မင္းေဆြ" အား ႏွိပ္စက္မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ ပင္လယ္ေက်း "သဃၤရာဇာဆရာေတာ္ထံ အပ္ႏွံကာ ပညာသင္ၾကားေစေလ၏။"
မင္းေဆြသည္ အ႒ရသ ၁၈-ပါးေသာ အတတ္ပညာမ်ားကို တတ္ေျမာက္သျဖင့္ လက္စြဲေတာ္ "ငခင္ညိဳ" ႏွင့္ "ငခင္ဘ" တို႔ကို တိတ္တဆိတ္တိုင္ပင္ကာ ျမင္းကိုယ္စီစီးလ်က္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကေလ၏။ ကၽြန္အရွင္ ၃-ေဖာ္ တို႔မွာ ေတာလမ္း ေတာင္လမ္း စခန္းအသီးသီး ၿမိဳ႕ႀကီးရြာငယ္ အသြယ္သြယ္ေသာ ေဒသမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ ကူးသန္း လာၾကၿပီးေနာက္ ေအာက္ေျပတရိုး ပဲခိုး(ပဲခူး) မုတၱ၊ ေမာရေရႊၿမိဳင္ (ေမာ္လၿမိဳင္ ) ခရိုင္လံုးစံု မုဒံုတလီ , က်ိဳကၡမီတစ္သြယ္ , ေရးနယ္တစ္ေလွ်ာက္ ဆိုက္ေရာက္ကာ မၾကာမဆိုင္း "ဒူရကတိုင္း ၿမိဳ႕ထား ၀ယ္ ဆန္းၾကယ္ေခ်ာင္းကမ္းပါးသို႔ ၃-ဦးသား ေရာက္ရွိၾကေလ၏၊"
၁။ မင္းေဆြႏွင့္ ဆံရွည္မ
ဆန္းၾကယ္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးရာ မင္းေဆြ၏ ျမင္းေျခေထာက္တို႔၌ ဆံပင္မ်ား ေထြးလံုးရစ္ပတ္ ၿငိတြယ္ ေနသည္ကို ျမင္သျဖင့္ မင္းေဆြသည္ ျမင္ းေပၚမွဆင္း၍ ဆံပင္ကို တိုင္းထြာၾကည့္ရႈရာ သံုးေထာင့္တစ္ထြာခန္႔ ရွည္သည္ကို သိရလွ်င္ "သံုးေထာင့္တစ္ထြာ ဆံေကသာ" ဟူေသာ အဆိုႏွင့္ ညီညြတ္မည့္ အပ်ိဳေခ်ာကေလး ျဖစ္လိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ မွန္းစိတ္အေလွ်ာက္ ေခ်ာင္းအထက္ဖက္သို႔ တက္ေရာက္ရွာေဖြရာ မနီး, မေ၀း၌ပင္ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္ထိုင္ကာ "ေခါင္းေလွ်ာ္ေနသည့္ ဆံပင္ရွင္ကို ေတြ႕ရွိရာ" မင္းေဆြမွာ မိမိ၏စိတ္မွန္းႏွင့္ ကိုက္ညီလွသျဖင့္ လြန္မင္းစြာ ၀မ္းသာေလ၏။
၎ႏွင့္ မနီးမေ၀း မွာလည္း အပ်ိဳေဖာ္တစ္စုတို႔မွာ ေရကစားသူ ကစား, ေခါင္းေလွ်ာ္သူေလွ်ာ္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလ၏။ ဆံရွည္မမွာ ေခါင္းငံု႔ကာ ေခါင္းေလွ်ာ္ေနသျဖင့္ မင္းေဆြလာသည္ကို မသိေခ်။
(ငခင္ညိဳႏွင့္ ငခင္ဘတို႔ကား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမင္းမ်ားကို ေရတိုက္ရင္း ေစာင့္ေနၾကေလ၏။) မင္းေဆြက ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးလိုက္ေတာ့မွ ဆံရွည္မမွာ ေမာ့ၾကည့္ကာ အံ့အားသင့္ေနေလ၏။ မင္းေဆြသည္ ဆံရွည္မႏွင့္ လက္ ၂-ကမ္းေလာက္အကြာ ေက်ာက္တံုးကေလးတစ္ခုေပၚ၌ တင္ပါးလႊဲထိုင္ကာ စတင္ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္၏။
"ဒီရြာ ဘာရြာလို႔ေခၚပါသလဲ ႏွမရယ္၊ ႏွမအမည္က ဘယ္လို ေခၚပါသလဲ။"
မဆံရွ ည္က တုန္ရီေသာအသံျဖင့္ ဒီရြာဟာ "ဆန္းၾကယ္ရြာ" လို႔ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မအမည္ကေတာ့
ဆံပင္ရွည္တဲ့အတြက္ အားလံုးကပဲ "ဆံရွည္မ" လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ "မဆံရွည္ " လို႔လဲ ေခၚၾကပါတယ္ရွင္။
"ႏွမရဲ႕မိဘ အေျခအေေနကိုလည္း သိလိုပါတယ္။"
"ကၽြန္မရဲ႕အေဖက ဒီရြာမွာ ရြာသူႀကီးပါပဲရွင္၊ အစ္ကိုကဘယ္အရပ္က ဘာလဲရွင္။"
အစ္ကိုတို႔ ေရာက္လာရျခင္းကေတာ့ ဒီလိုပါ။ အစ္ကိုတို႔မွာ အထက္အင္း၀တိုင္းျပည္ကပါ။ အစ္ကိုတို႔ရဲ႕ ခမည္းေတာ္
"မင္းႀကီး စြာေစာ္ကဲ" ဆိုတာ ႏွမ ၾကားဖူးပါလိမ့္မယ္။ ခမည္းေတာ္ဟာ အင္း၀တိုင္းျပည္မွာ နန္းတက္ အုပ္စိုးတဲ့အခါ
ခမည္းေတာ္မွာ သားေတာ္ ၂-ပါး ရွိပါတယ္။ အစ္ကိုက အငယ္ "မင္းေဆြ" လို႔ေခၚပါတယ္။ အစ္ကိုရဲ႕ ေနာင္ေတာ္က
"တရဖ်ား" မင္းသားတဲ့။ ခမည္းေတာ္ နန္းတက္ေတာ့ ေနာင္ေတာ္ တရဖ်ားမင္းသားကို အိမ္ေရွ႕အရာ ေပးအပ္ေတာ္မူတယ္။
အစ္ကိုတို႔ညီေနာင္ ၂-ပါး မသင့္မတင့္ျဖစ္တာနဲ႔ ခမည္းေတာ္က အစ္ကိုအား "ပင္လယ္ေက်း သဃၤရာဇာဆရာေတာ္ထံ အပ္ႏွံၿပီး ပညာမ်ား သင္ၾကားေစပါတယ္။ ပညာမ်ား သင္ၾကားေနရင္း ဆရာေတာ္ဘုရားက ငါ့တပည့္မွာ ဇာတာစန္းလဂ္မ်ား ညံ့တဲ့အတြက္ စိုးရိမ္မကင္းျဖစ္တာ ေ၀းရာသို႔ တိမ္းေရွာင္ ေနေလဦးေတာ့။ ၃-ႏွစ္က ေက်ာ္လြန္မွ တိုင္းေတာ္ျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ခဲ့ေလေတာ့လို႔ အမိန္႔ရွိေတာ္မူတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ အမိန္႔ေတာ္အတိုင္း ေအာက္ျပည္ , ေအာက္ရြာ ေဒသသို႔ လက္စြဲေတာ္ ငယ္ကၽြန္ ၂-ေယာက္ႏွင့္ အတူ ျမင္းကုိယ္စီစီးၿပီး လာခဲ့ၾကရာ ပရံပရ ဘ၀အဆက္ဆက္က ခ်ဖူးေသာ ေရစက္ , ပႏၷက္ ဖူးေသာ သစၥာ၊ ေရႊနဖူးစာထူးမ်ား ပါရွိသည့္အတြက္ ဖူးစာနတ္မ်ားက လမ္းညႊန္ျပစဥ္ ျမင္းတြင္းဆံရစ္ ယင္းသနစ္ေၾကာင့္ အခင္းထိုက္ၿမိဳက္ တိုက္ဆိုက္ၾကံဳလာ ေသခ်ာက်န ႏွမတို႔ေနရာ ဤေနရာ ဤေဒသသို႔ အစ္ကိုတို႔ေရာက္လာခဲ့ရ ပါတယ္။ အစ္ကိုအား သဒၵါၾကည္ျဖဴပါက ေနာင္နန္းသူ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ႏွမရယ္ " ဟုဆိုလိုက္ရာ -ဆံရွည္မမွာ မင္းသားမွန္းသိသျဖင့္ မခို႔တရို႕ႏွင့္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးကေလး မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ နန္းေတာ္သံုး အမူအရာ ယဥ္ေက်းပ်ဴဌာစြာႏွင့္ "ေမာင္ဘုရား မိန္႔ေတာ္သံကို ဘုရားမေလး ၾကားရတဲ့အတိုင္း ဖီဆန္ျငင္းပယ္ရန္မရွိပါ။ ႏွမစံရာ အိမ္ေဂဟာ၌ ႏွမေလးႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြား ေနႏိုင္ပါတယ္။ ႏွမေလးက ၾကည္ျဖဴသဒၵါရွိပါ ေသာ္လည္း ေနာင္ကို ေမာင္ဘုရားက မေပ်ာ္ပိုက္မွာ စိုးရိမ္လွပါတယ္ဘုရား။"
"မစိုးရိမ္ပါနဲ ့ ႏွမရယ္၊ မင္းမွာသစၥာ, လူမွာကတိ " ဆိုတဲ့အတုိင္း သစၥာရွိရွိနဲ႔ ႏွမေလးနဲ႔အတူ ေမာင္ဘုရား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနပါ့မယ္။" "ေကာင္းလွေပါ့ ေမာင္ဘုရားေရ၊ ေမာင္ဘုရားနဲ႔ ႏွမေလးတို႔မွာ ကေလးခ်င္းဘာ၀ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေမတၱာမွ်ၿပီး သစၥာလဲရၾကၿပီ။ ႏွမေလးတို႔ အိမ္ေဂဟာဌာန လွမ္းၾကြၿပီးေတာ့ ႏွမေလးရဲ႕ အေဖ, အေမတို႔ထံ သားသမက္ ျပဳပါမည့္အေၾကာင္း ခြင့္ပန္ေတာင္းေပေတာ့ ေမာင္ေတာ္ဘုရား။ အိမ္ေဂဟာ ဌာနလည္း မေ၀းလွပါဘူး၊ ခဲႏွစ္ပစ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။" ကိုင္း . . . ဒါျဖင့္ ႏွမရဲ႕ အပ်ိဳေဖာ္တစ္စုတို႔နဲ႔ ေရွ႕ကလမ္းျပၿပီး လွမ္းၾကြေပေတာ့ "ေမာင္ဘုရားနဲ႔ ငယ္ပါကၽြန္မ်ားကျမင္းကို ဇက္ခ်ဳပ္စီးၿပီး မနီးမေ၀းက လုိက္ခဲ့ပါ့မယ္ " ဟု ေျပာဆိုၿပီး သြားၾကေလ၏။
၂။ မင္းေဆြႏွင့္ မဆံရွည္ကို မိဘမ်ားက သေဘာတူၾကျခင္း
အိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ဖခင္ သူႀကီးမင္းႏွင့္ မိခင္တို႔အား ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ စံုအလင္တို႔ကို ေျပာျပရာ သေဘာက် ၀မ္းေျမာက္လွသျဖင့္ မ်ားမၾကာမီပင္ ေန႔ေကာင္းေန႔ျမတ္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး "ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးအား လက္ထပ္ထိမ္းျမားလိုက္ေလ၏။" မင္းေဆြကလည္း မိမိ၌ပါရွိသမွ် ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကို ဆံရွည္မအား ေပးအပ္ေလ၏။ "ေမာင္ဘုရားကို အျခားသူမ်ားကေမးက မင္းညီမင္းသားလို႔ မေျပာဘဲ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕က ေက်ာက္ကုန္သည္လို႔ ေျပာပါ" ဟူ၍ ဆံရွည္မအား သတိေပးထားေလ၏။
ယင္းသို႔ျဖင့္ ၃-ႏွစ္ခန္႔ၾကာလတ္ေသာ္ -မင္းေဆြသည္ အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္ေတာ့မည္အေၾကာင္းကို ဆံရွည္မအားေျပာၿပီး န၀ရတ္လက္စြပ္ကို ခၽြတ္၍ ေပးခဲ့ၿပီး သားေယာက်္ားေမြးက အရြယ္ေရာက္လွ်င္ မင္းသားတို႔ တတ္အပ္ေသာ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားေစၿပီး ပညာမ်ား စံုလင္ေသာ္ ဤန၀ရတ္ လက္စြပ္ႏွင့္တကြ ေမာင္ဘုရားထံလႊတ္လိုက္ပါ။ သမီးမိန္းမ ေမြးမူ ဤန၀ရတ္ လက္စြပ္ကိုေရာင္းခ်ၿပီးသံုးစြဲၾကေလေတာ့ " ဟု မွာထားကာ ငယ္ကၽြန္ ၂-ေယာက္ႏွင့္အတူပင္ အင္း၀တိုင္းျပည္ ျပန္လည္သြားၾကေလ၏။
၃။ သားလွေရြေသြး လူကေလး
မင္းေဆြ အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔ ျပန္လည္သြားၿပီးေနာက္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၇၅၁-ခုႏွစ္ တေပါင္းလဆန္း ၅-ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ ေနတက္ ေရတက္ အခ်ိန္တြင္ ဆံရွည္မ၌ သားလွေရြေသြး လူကေလးကို မ်က္ႏွာျမင္ေလသည္။ သူ႔အေဖက မင္းသားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားကေလးကိုလည္း "မင္းသား" ဟူ၍ပင္ ေခၚၾကေလသည္။ အသက္ ၇-ႏွစ္အရြယ္ ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္ "ဆန္းၾကယ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ထံတြင္ ပညာသင္ရန္ အပ္ႏွံထားတလ၏။" ယင္းအခါ၀ယ္ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အဖမဲ့သားဟု ေလွာင္ေျပာင္သည္ကို မခံခ်င္သျဖင့္ မိခင္အား ေမးေလရာ မိခင္က "ေမာင့္ဖခင္ ကုနု္ေရာင္းကုန္ ၀ယ္သြားတယ္၊ မၾကာမီ လာပါလိမ့္မည္ " ဟု ေျပာဆိုေလ၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေလွာင္ေျပာင္ေျပာဆိုဖန္ မ်ားလတ္ေသာ္ သားက "ဖခင္ ရွိ , မရွိကို မိခင္ မွန္မွန္ ေျပာျပပါ။မေျပာက မိခင္၏ သားျမတ္ကို ကိုက္ျဖတ္မည္ " ဟု သားျမတ္ကိုငံုလ်က္ ေမးေလ၏။ ယင္းအခါမွ မိခင္က အေၾကာင္းစံုကို ဖြင့္ဟေျပာေလေတာ့၏။ သားကလည္း ဇာတိေသြး, ဇာတိမာန္ တက္ၾကြကာ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ဖခင္ထံ ထီးေမြနန္းေမြမ်ားေတာင္းရန္ သြားရေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားရွိေလ၏။
"ဖခင္အားျပသရန္ သက္ေသခံ မည္သည့္ပစၥည္းမ်ား ပါရွိသလဲ" ဟုေမးျပန္ ရာ "သားေယာက္်ားေမြးက ေဟာဒီလက္စြပ္ႏွင့္တကြ သူ႔ထံ လုိက္လာခဲ့ရန္ မွာထားခဲ့ပါတယ္ " ဟုေျပာၿပီးလွ်င္ န၀ရတ္လက္စြပ္ကို မိခင္ ဆံရွည္မက ထုတ္ေပးေလ၏။ ယင္းေနာက္ မင္းသားသည္ ေက်ာင္းသို႔ သြားျမဲသြားေရာက္ကာ ဆရာေတာ္အား မိခင္ေျပာသမွ် အလံုးစံုကို ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ဆရာေတာ္က ဤသို ႔ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
"ငါ့တပည့္ဟာ ဇာတာ စန္းလဂ္ႏွင့္တကြ ၾကန္အင္လကၡဏာလဲ အင္မတန္ ေကာင္းေပတယ္၊ တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္မွာ ဧကႏၱ မင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တကြ အျခားသူမ်ားက အေဖမရွိတဲ့သားပဲ ဆိုဆို ဘာပဲဆိုဆို ဘယ္လိုပင္ မခံခ်င္ေအာင္ ေလွာင္ၾက, ေျပာင္ၾက, သေရာ္ၾကေသာ္လည္း ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာေနၿပီး ပညာမ်ားကိုသာ ႀကိဳးစားသင္ပါ။ ေနာင္ အေၾကာင္းအခြင့္ ၾကံဳသင့္တဲ့အခါ ဆရာေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ရႈစီမံၿပီး ငါ့တပည့္ရဲ႕ ဖခင္စံေနတဲ့ အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔ ထည့္ေပးလိုက္ပါမယ္ " ဟူ၍ ဆရာေတာ္က မိန္႔ၾကား ေျပာဆိုသျဖင့္ မင္းသားကေလးလည္း ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ပညာမ်ားကို ခါတိုင္းထက္ ပို၍ ႀကိဳးစား သင္ေလ၏။
၄။ ဘုတ္ေမြးရင္သက္ , တက္နက္ , ေမာက္ခၽြန္း, ၿမီး၀န္း, ေတာင္ပံျဖဴ
မင္းသားကေလးကား အသက္ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ ျဖစ္ရွိခဲ့ေလၿပီ၊ တစ္ေန႔သ၌ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းပရိ ၀ုဏ္ အတြင္းတြင္ မင္းသားကေလးသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္တကြ ေလးျမားအတတ္ကို ေလ့က်င့္ၾကစဥ္ ေကာင္းကင္မွ စြန္တေကာင္သည္ "ၾကက္ငယ္ တစ္ေကာင္ ခ်ီယူ ၀ဲပ်ံလာသည္ကို " ျမင္၍ မင္းသားက ေလးႏွင့္ပစ္ရာ ၾကက္ငယ္ က်လာ၍ ယင္းၾကက္ငယ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ေမြးထားေလ၏။ ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ "ဘုတ္ေမြးရင္သက္ , တက္နက္ , ေမာက္ခၽြန္း,ၿမီး၀န္း, ေတာင္ပံျဖဴ" ဟူေသာ ၾကက္၌ ကၽြမ္းက်င္သူတို႔၏ အဆိုအတိုင္း (ေ၀ဒီၿမိဳ႕သမုိင္းတြင္ ျပန္ရႈ ) အဂၤါ ၅-ရပ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ တုိက္ၾကက္ဖ အစြမ္းေကာင္းႀကီး ျဖစ္ ရွိလာေလ၏။ အရြယ္မွာ အျခားၾကက္ဖ မ်ားထက္ ငယ္ေသာ္လည္း စမ္းသပ္၍ အခြပ္ ပြဲတိုင္းပင္ အႏုိင္ရေလ၏။ ယင္း ၾကက္ဖႀကီးကို "ေရႊဒဂၤါး" ဟူ၍ အမည္မွည့္ထားေလ၏။
၅။ အင္း၀ျပည္သြား ဆံရွည္မသား
တစ္ေန႔သ၌ အင္း၀တုိင္းျပည္မွ ပိုးကုန္သည္ ၄-ေယာက္ တို႔သည္ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းတြင္ လာေရာက္ တည္းခိုၾကေလ၏။ မင္းသားလည္း "ပိုးကုန္သည္တို႔အျပန္တြင္ ၎တို႔ႏွင့္အတူ အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔ လုိက္ပါသြားလိုေၾကာင္း" ဆရာေတာ္ထံ ေလွ်ာက္ပန္ေလ၏။
ဆရာေတာ္က "ေကာင္းၿပီ လုိက္သြားေပေတာ့၊ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္ စရိတ္မ်ား ရရွိရန္ ဒီၾကက္ဖႀကီးကို ပိုက္ကာေရာက္ေလရာ အရပ္တိုင္းမွာ တိုက္ေလေတာ့၊ ေလာင္းတဲ့အခါမွာ န၀ရတ္ လက္စြပ္ ကိုျပၿပီး ေလာင္းေလေတာ့ " ဟု မွာၾကားၿပီးလွ်င္ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကက္ဖကို ေကာင္းစြာ မန္းမႈတ္ စီရင္ေပးအပ္လိုက္ ေလ၏။ ပိုးကုန္သည္ ၄-ေယာက္တို႔အားလည္း မင္းသားကို သူ႔ ခမည္ေတာ္စံရာ အင္း၀သို႔ အေရာက္ပို႔ရန္ ေျပာၾကားလိုက္ေလ၏။ မင္းသားလည္း မိခင္ႏွင့္ အဖိုး, အဖြားတို႔အား အင္း၀တုိင္းျပည္သို႔ ပိုးကုန္သည္မ်ားႏွင့္ အတူလိုက္ပါ သြားရန္ အခြင့္ပန္ ကန္ေတာ့ၿပီး "ပိုးကုန္သည္မ်ားႏွင့္အတူ လုိက္ပါသြားေလ၏။"
၆။ ၾကက္တိုက္မင္းသား ခရီးသြား
မင္းသားသည္ ၾကက္ပိုက္လ်က္ ပိုးကုန္သည္မ်ားႏွင့္အတူ ေျခလ်င္သြားၾကရာ ေရးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိ လတ္ေသာ္ မြန္အမတ္ႀကီး "ဗညားဒလ" အိမ္၌ တည္းခိုၾကၿပီး ပိုးကုန္သည္မ်ားမွာ မိမိတို႔ ကုန္စည္မ်ားကို ရပ္ရြာအတြင္း လွည့္လည္ ေရာင္းခ်ၾကေလ၏၊ မင္းသားမွာမူ ရြာတြင္းသို႔ေလွ်ာက္ကာ အမတ္ မ်ား, အရာရွိမ်ား သားတို႔ႏွင့္ ၾကက္တိုက္ၾကရာ မင္းသား ၾကက္ႏိုင္သျဖင့္ "ေရႊဂံုညင္း တစ္ရာေက်ာ္ ရ၍" ပိုးကုန္သည္တို႔ထံ အပ္ႏွံထားေလ၏။ ေရးၿမိဳ႕၌ ရက္အနည္းငယ္မွ်ေနၿပီး ခရီးဆက္ၾကျပန္ရာ က်ိဳကၡမီသို႔ ေရာက္ရွိ၍ သူႀကီးအိမ္၌ တည္းခိုၿပီ း မင္းသားသည္ ၾကက္ပိုက္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ သြားစဥ္။
"ေဟ့လူ . . . မင္းၾကက္ ေရာင္းမလို႔လား" ဟု ၾကက္တိုက္ ၀ါသနာပါသူ သူေဌးသားတစ္ေယာက္က ေမးေလ၏။ "ေရာင္းဖို႔မဟုတ္ဘူး၊ ၾကက္ႏွင့္လူပါ မင္းတို႔ရြာကိုလာတာ အျခားမဟုတ္ ၾကက္ရႈ႔ံးက လူခ်င္းသတ္မလို႔ " ဟု မင္းသားက ခပ္တည္တည္ ေျပာလိုက္ေလ၏။
"မင္းၾကက္ငယ္ကေလးက ၾကက္ဖႀကီးေတြကို တုိက္ပါ့မလား"
"ငါ့ၾကက္ ငယ္ေပမဲ့ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္းကိုေတာင္ မေၾကာက္ လူးကြဲ႕။"
"တိုက္ရင္ မင္းက ဘာေလာင္းမွာလဲ"
"ငါ့မွာ အဖိုးတန္ လက္စြပ္ရွိတယ္။ ေဟာဒီလက္စြပ္ကို မင္းတို႔ထားတဲ့တန္ဖိုးနဲ႔ တုိက္မယ္။" ဟုေျပာၿပီး လက္စြပ္ကို ျပေလ၏။
"ေကာင္းၿပီ မင္းလက္စြပ္ကို အသျပာတစ္ေထာင္ တန္ဖိုး ထားမယ္။"
ဤသို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ တိုက္ၾကရာ ၾကက္ဖႀကီးႏွင့္ ၾကက္ငယ္မွာ ဆင္ႏွင့္ ဆိတ္ပမာ ရွိၾက၍ လူအမ်ား ၀ိုင္းအံုၾကည့္ရႈ ၾကေလ၏။ မင္းသား၏ ၾကက္ငယ္မွာ ပါးနပ္လိမၼာလွသျဖင့္ ၾကက္ႀကီး အဆိတ္ , အခြပ္ကိုမခံဈ စည္း၀ိုင္းအတြင္း လွည့္ကာ ပတ္ကာေျပးလ်က္ အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး ဘလာခြပ္သျဖင့္ ၾကက္ႀကီးမွာ ေမာပန္းလွ၍ ၀ပ္လ်က္ ေခါင္းစိုက္ ေနရၿပီး အရႈံးေပးရေလေတာ့၏။
ယင္းအခါ မင္းသားသည္ "လက္ခေမာင္းခတ္ " (လက္ပမ္းေပါက္ခတ္ ) က ခုန္လို္က္ရာ ၁၀-ေတာင္ခန္႔ ေျမာက္ၿပီး ေျမေပၚက်ေလ၏၊ မြန္တို႔လည္း အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္ကာ မ်ားစြာ အံ့ ၾသၾကေလ၏။ မင္းသားမွာ"အသျပာ တစ္ေထာင္ ထုပ္ကိုယူၿပီး ၾကက္ပိုက္၍ ျပန္ခဲ့ေလ၏။ "
ယင္းမွတစ္ဖန္ မုဒံု , ေမာ္လၿမိဳင္ , ဘီလူးကၽြန္းနယ္ရွိ အရပ္ရပ္ အရြာရြာ ကတိုး,ေကာ့ႏွပ္ , ေခ်ာင္းဖ်ားတခြင္ ျပဲျပဲစင္မွ် မုတၱမဘက္ကို ကူးၿပီး သထံု , ဘီးလင္း, က်ိဳက္ထို , ပဲခူး, ဒဂံု , တညင္ , တြံေတး, ေတာင္ငူနယ္ ေရာက္သည္အထိ ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ ၾကက္တိုက္ရာ မင္းသား၏ ေရႊဒဂၤါး "ၾကက္ကေလးမွာ အရႈံးမရွိ အႏိုင္ခ်ည္းသာ(၀ါ) ပြဲတိုင္းေအာင္သျဖင့္ ေရႊေငြအသျပာ မ်ားစြာ ရရွိေလ၏။"
ေတာင္ငူနယ္ကစ၍ တဖန္ အထက္ဘက္သို႔ ေမးျမန္းစံုစမ္းရင္း ခရီးဆက္ၾကရာ အင္း၀ေနျပည္ေတာ္၌ "မင္းေခါင္းႀကီး ထီးျဖဴအုပ္ စိုးစံလ်က္ရွိေၾကာင္း" ထင္ရွား ၾကားသိရသျဖင့္ "မင္းေခါင္းႀကီးဆိုသည္မွာ မိမိ၏ အဖပင္ျဖစ္လိမ့္မည္ " ဟု ေတြးထင္ကာ အင္း၀သို႔ အေရာက္ တက္သြားေလ၏။
……………………..
မင္းေဆြမွာ မင္းေခါင္ႀကီးအမည္ႏွင့္ ဘုရင္ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္း
ခမည္းေတာ္ "မင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲ" နတ္ရြာစံေတာ္မူလွ်င္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၇၆၂-ခုႏွစ္တြင္ သားေတာ္ႀကီး
"အိမ္ေရွ႕မင္းသား တရဖ်ား" ဆက္ခံ စိုးစံေတာ္မူေလ၏။ "ဆင္ျဖဴရွင္ တရဖ်ား" အမည္တြင္ ေလ၏။ တစ္ေန႔သ၌ ဆင္ျဖဴေတာ္ တရဖ်ားသည္ မိမိ၏၀ါသနာအေလ်ာက္ ေအာင္ပင္လယ္အရပ္သို႔ မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ တကြ ေတာကစား ထြက္ေတာ္မူစဥ္ သမင္းကိုေတြ႔၍ တာ၀န္းဖြဲ႔လ်က္ သမင္ကို ဖမ္းဆီးၾကရာ မင္းႀကီးတာမွ သမင္ လြတ္ထြက္ေျပးသျဖင့္ မင္းႀကီးတစ္ပါးတည္း လိုက္ဖမ္းသည္တြင္ သမင္းကိုမမိဘဲ ေတာနက္ရာသို႔ ေရာက္ရွိ၍ အေမာေျဖ ခတၱနားေနေလ၏။
၁။ ေနာင္ေတာ္ဆင္ျဖဴရွင္ တရဖ်ားမင္း နတ္ရြာစံလြန္ျခင္း
ယင္းအခါ ေကာင္းကင္မွ "ေဇာ္ ဂ်ီ " တစ္ဦး ရုတ္တရက္ က်ေရာက္လာေလ၏။ "မင္းႀကီးလက္မွ
ခရုသင္းကိုကၽြႏု္ပ္အား ေပးပါေလာ့၊ အသင္မင္းႀကီး အလိုရွိသည့္အတတ္ကို သင္ေပးပါမည္ " ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ေျပာေလ၏။ မင္းႀကီးလည္း နတ္သမီးကို လိုခ်င္သည္ဟု ေျပာကာ ခရုသင္းကို ေဇာ္ဂ်ီအား ေပးေလ၏။ ေဇာ္ဂ်ီသည္ လက္ဖ်စ္တီး၍ မန္းလိုက္ ရာ တခဏခ်င္းပင္ ေကာင္းကင္မွ "လွပေသာ နတ္သမီးတစ္ဦး" က်လာသည္တြင္ အသင္မင္းႀကီး ယူေလာ့ဟုဆိုၿပီး ေဇာ္ဂ်ီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏။
မင္းႀကီးလည္း နတ္သမီးအား မ်ားစြာ တပ္မက္ႏွစ္သက္၍ မိမိအလို သို႔ပါေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိ ဳး ေသြးေဆာင္ ျပဳလုပ္ခိုက္၊ ေဇာ္ဂ်ီကဲ့သို႔ပင္ နတ္သမီးလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္ေလေတာ့၏။ ယင္းအခါ မင္းႀကီးမွာ "စိတ္ေဖာက္ျပန္ျခင္း ျဖစ္သြားေလ၏။ "
နန္းေတာ္သို႔ ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ ”နတ္သမီး, နတ္သမီး" ဟူ၍ တမ္းတလ်က္သာ ေနရရွာေလ၏။ မွဴးမတ္တို႔က အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု စြမ္းႏို္င္သေရြ႕ ျပဳျပင္ကုသၾကပါေသာ္လည္း မရဘဲ မေလ်ာ္ေသာ အမႈကိုသာ ျပဳလုပ္ေနေလ၏။
တစ္ေန႔သ၌ မင္းႀကီးသည္ ဘုရားလိုဏ္ဂူေအာက္၌ "တစ္ကိုယ္တည္း ငါးမွ်ားေနခိုက္
အထိန္းေတာ္၏သားတစ္ေယာက္က လုပ္ၾကံ၍ နတ္ရြာစံရွာေလေတာ့သတည္း။" နန္းစံ ၇-လသာျဖစ္၏။ သည္ကိုရည္၍ "ယင္းေတာ္ ေမာင္ေမာင္ " က စပ္ဆို စီကံုးထားသည့္ ေတးထပ္မွာ -"ရတနာပူရ၀ယ္၊ ဆင္ျဖဴမ်ာ့သခင္။
တဒဂၤသမင္ကို၊ မဆင္ျခင္ - လုိက္မွား ။ ။
မန္းဂီရိ - ေတာင္စဥ္ဆြယ္တယ္။
ေအာင္ပင္လယ္ - ေတာ၌ေပ်ာ္ပါး ။
လက်ာ္ရစ္ - ခရုေခြငယ္၊ သမုေဆြ - ပါသြား။
နုပီေယ စကားႏွင့္၊ လွည့္ဖ်ားတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီ ။ ။
လပ္ဖ်စ္သံ - ႏွစ္ထပ္တီးရံုႏွင့္၊ နတ္သမီးပ်ံက်ရသည္ ။ ။
သံ ၀ါသ - စပ္အမွီ ၊ ရႆတီ - ကြယ္ေပ်ာက္လို႔ ။
ခ်ာခ်ာေနာက္ - ဆင္ျဖဴရွင္၊ ရူးေလသည့္အင္း ။
သည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ထံုးတင္မယ္၊ ခ်စ္တုန္းတြင္ ခြဲပါႏွင့္ေလး။"
ဟူ၍ ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းသို႔ ေနာင္ေတာ္ ဆင္ျဖဴရွင္ တရဖ်ားမင္း နတ္ရြာစံျပီးခိုက္ ၾကံဳၾကိဳက္သည္ႏွင့္ မင္းေဆြးမွာ "မင္းေခါင္ၾကီး" အမည္ႏွင့္ ရတနာပူရ အင္း၀တုိင္းျပည္ၾကီးကို "ထီးျဖဴအုပ္ မင္းလုပ္စိုးစံေတာ္မူရေလသည္။" ၎၏ ေရႊနန္းေတာ္ ဘိသိက္ခံ ေတာင္ညာစံေဒ၀ီ မေဟသီ မိဖုရားၾကီးမွာလည္း သားေတာ္တစ္ပါး ထြန္းကားျပီး အရြယ္ေရာက္စျဖစ္၍ အိမ္ေရွ ႕အရာ သားေတာ္တစ္ပါး ထြန္းကားျပီး အရြယ္ေရာက္စျဖစ္၍ အိမ္ေရွ႕အရာ ေပးအပ္ထားေလသည္။ ယင္း အိမ္ေရွ႕မင္းသားကေလးမွာ ဆံရွည္မ၏ သားထက္ငယ္ေသာ္လည္း အေဖတူ အေမကြဲျဖစ္၍ ရုပ္ေရရူပကာယမွာ ေရြးမရေအာင္ပင္ တူၾကေလသည္။
၂။ အင္း၀ေရာက္ မင္းသား
ဆံရွည္မ၏သား မင္းသားကေလးႏွင့္ ပိုးကုန္သည္တို ့ အင္း၀ျမိဳ ့ေတာ္သို့ ေရာက္ရွိၾကလတ္ေသာ္ ျမိဳ ့အျပင္ဘက္ စားပြဲၾကီးတစ္ဦးအိမ္တြင္ တည္းခိုၾကျပီး စံုစမ္းရင္း မိမိတို႔ ၌ ပါလာေသာ "ထား၀ယ္ပိုးထည္မ်ားကို လွည့္လည္ေရာင္းခ်ၾကေလ၏။" မင္းသားကေလးမွာ အမတ္ၾကီးသားမ်ား, အရာရွိသားမ်ားႏွင့္မိတ္ဖြဲ႕ျပီး ဂံုညင္းထိုး ကစားၾကရာ သူတျပန္ , ငါတလွည့္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ မင္းသားကေလးကသာ အႏိုင္မ်ားေလ၏။ သိုႏွင့္ အမတ္ၾကီးသားမ်ား, အရာရွိသားမ်ားက ဤသို့ၾကံစည္ၾက၏။ "သူသည္ငါတို့ ၏ ေရႊေငြမ်ားစြာတို့ကို အႏိုင္ရေလသည္။ ထိုသူ၌ ၾကက္ဖငယ္ ကေလးတစ္ေကာင္ရွိသည္။
ငါတို ့၏ "ေရႊဖလား" ဆိုသည့္ နာမည္ေက်ာ္ၾကက္ဖၾကီးႏွင့္ တိုက္ရလွ်င္ မုခ် အႏိုင္ရျပီး သူ ့မွာ အႏိုင္ရထားတဲ့ ေရႊေငြပစၥည္းမ်ားႏွင့္တကြ လက္စြပ္ပါ ခၽြတ္ယူ အႏိုင္ရေအာင္တုိက္မည္ " ဟု သေဘာတူ တုိင္ပင္ၾကကာ အိမ္သို ႔ အသီးသီးျပန္ၾကေလ၏။ ညဥ့္အခ်ိန္၌ မင္းသားကေလးသည္ ဤအင္း၀တိုင္းျပည္ ၌ အုပ္ခ်ဳပ္စိုးစံသည့္ မင္းေခါင္ၾကီးမွာ မိမိ၏ အဖ, ဟုတ္ မဟုတ္သိသာရန္ မည္ကဲ့သို ႔ ၾကံစည္ရပါမည္နည္းဟု စဥ္းစားကာ ရတနာသုံးပါးႏွင့္တကြ မိခင္ , ဖခင္ , ဆရာသမား, သမၼာေဒ၀ နတ္မ်ားတို ့အား ဆုေတာင္း ေမတၱာပို ့သ ရွိခိုးပန္ထြာ ဆုမြန္ေတာင္း အမွ်ေ၀ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ၏။
၃။ ျမိဳ ့ေစာင့္နတ္ အိပ္မက္ေပးပံု
ယင္းညဥ့္၌ မင္းသားကေလး၏ အမွ်ေပးေ၀ေသာ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ ျမိဳ ့ေစာင့္နတ္ၾကီးက အိပ္မက္ ေပးသည္မွာ -"အေမာင္ မင္းသားကေလး … သတိထားေလာ့၊ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္လာ မ်ားသူငါတို ့ေမာင့္မွာရွိသမွ် ပစၥည္းစုကို လုယူလိမ့္မည္၊ အေမာင္ သတိမူေလာ့၊ ငါနတ္ျမတ္လည္း ကူညီေစာင္မပါအံ့ " ဟူ၍ အိပ္မက္ေပးေလ၏။ ယင္းညဥ့္တြင္ပင္ ဘုရင္မင္းေခါင္ၾကီးအားလည္း အိပ္မက္ေပးျပန္သည္မွာ -"အသင္မင္းၾကီး လက္ ၀ယ္ ၀တ္ထားသည့္ န၀ရတ္လက္စြပ္ကား မုခ်မေသြ ဒုကၡေပြလိမ့္၊ ေရွ႕ေနာက္ အေရး ေျမွာ္ေတြးဆင္ျခင္၍ တထီးတနန္းကုိ အသင္မင္းၾကီး စီမံျပဳေလာ့ " ဟူ၍ အိပ္မက္ေပးခဲ့ျပီး ျမိ ဳ႕ေစာင့္နတ္ၾကီး ကြယ္ေလ၏။
အရူးငမဲ၏ ထူးကဲစြာေသာ တေပါင္ -"ဒူကရတိုင္း ျမိဳ ့နယ္ဆီက၊
လာပံု ထူးသမို ့ - ထူးသမို ့၊
ေျပးၾကစို ့ေလး - ေပးပါမွ ဧ - ဧ - ဧ"
ဟူ၍ အင္း၀ျမိဳ ့ေတာ္ အျပင္ဘက္၌ေနေသာ အရူးငမဲက ျမိဳ ့တြင္းျမိဳ ့ျပင္ ၀င္ေရာက္ လွည့္လည္ကာ လမ္းစဥ္တေလွ်ာက္
ေအာ္ေၾကာ္ ဟစ္ေၾကာ္ သီဆိုသြားေလ၏။
နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္လတ္ေသာ္ -
မင္းသားကေလးသည္ ညဥ့္က အိပ္မက္ပံုကို အထူးထူးအေထြေထြ ၾကံစည္စဥ္းစားလ်က္ ၾကက္ပိုက္ကာ ဆင္းမည္အျပဳတြင္ မွဴးမတ္အရာရွိသားမ်ား လာေရာက္၍ ၾကက္တိုက္ရန္ အိမ္ေရွ ့မင္းသား အိမ္ေတာ္သို ႔ ေခၚေဆာင္ သြားၾကေလ၏။
ၾကက္မတိုက္မီ မိမိမွာ ညဥ့္က အိမ္မက္ျမင္မက္သည္ကို သတိျပဳကာ ျမိဳ ့ေစာင့္နတ္ , ထီးျဖဴေစာင့္နတ္ တို႔ အား ပင့္ဖိတ္လ်က္ေစာင့္မေတာ္မူၾကပါဟု တိုင္တည္ျပီး မွဴးမတ္သားတစ္ေယာက္၏ "ေရႊဖလား" ေခၚ ၾကက္ဖနီၾကီးႏွင့္ တိုက္ရာ ႏိုင္ျပန္သျဖင့္ ေရႊဂံုညင္း ငါးရာ ရရွိထား၏။
၄။ မင္းေခါင္အား နတ္တို ့ျခိမ္းေျခာက္ျခင္း
ယင္းအခါ နတ္ေကာင္း, နတ္ျမတ္တို ့က မင္းေခါင္ၾကီး၏ နန္းေတာ္အတြင္ရွိ မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္အား ပူးကပ္ကာ အရူးအသြင္ျမိဳ ့တြင္းသို ့ ေလွ်ာက္၍ "လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို လူငယ္တစ္ေယာက္တက္စီးလာသည္ " ဟူ၍ ဟစ္ေအာ္ ျခိမ္းေျခာက္ေလ၏။
ယင္းသို ့ ဟစ္ေအာ္သံကို ျမိဳ ့ေနလူအ်ား ၾကားရသျဖင့္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ထိတ္လန္ ့ျခင္း ျဖစ္ၾကေလ၏။ ညီလာခံဗိုလ္ထု လူစုသည့္အခ်ိန္ -ယင္းသို ႔ေသာ အျခင္းအရာကို ျမိဳ႕ေတာ္ ၀န္ ၾကားသိလတ္ေသာ္ နန္းေတာ္သို ႔ ၀င္ေရာက္၍ ညီလာခံ ဗိုလ္ထု လူစုသည့္အခ်ိန္ သံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။
"မွန္လွပါ ေရႊဘုန္းေတာ္ၾကီးလွ ထီးတေရာ့ ကန္ေတာ့ခံပါဘုရား"
"အလို ျမိဳ ့ ၀န္မင္း သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ ့ဘယ္လိုအခင္းပါလိမ့္ သံေတာ္ဦးတင္ေစဗ်ား။"
"မွန္လွပါ ျမိဳ ့အရွူးသြင္ လူတစ္ေယာက္ ျမိဳ ့တြင္းေလွ်ာက္ကာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ကို လူငယ္တစ္ေယာက္ တက္စီးလာသည္ဟူ၍ ဟစ္ေအာ္ ျခိမ္းေျခာက္ေနပါသျဖင့္ လူအမ်ား ထိတ္လန္ ့လ်က္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းပါဘုရား။ "
မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္မ်ား ယခုၾကားရတဲ့ အခင္းအတြက္ "အပ်ားတစ္စက္ႏွင့္ ျပည္ပ်က္ရသည္၊ စကား ဖ်က္၍လည္း ျပည္ပ်က္တတ္သည္ " ဆိုတဲ့ စကားပံုဆိုထံုး လက္သံုးရွိေပတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ညဥ့္အခါကမက္တဲ့ အိပ္မက္ေတာ္အထူး အရုးငမဲ၏ ထူးကဲစြာေသာ တေပါင္တတန္ , ယခုတဖန္ ထပ္မံၾကားရတဲ့ တေပါင္သံတစ္ခ်က္၊ သို ႔ အတြက္ ဘယ္ကဲ့သို ့ေသာ အေရးေတာ္ျဖစ္ေပၚလာလိမ့္မယ္ ဆိုတာကို ပုေရာဟိတ္ပညာရွိက သံေတာ္ဦးတင္စမ္းဗ်ာ့။" "မွန္လာပါ အရွင္မင္းျမတ္၏ အိပ္မက္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚေပါက္ လာတဲ့ တေပါင္သံမ်ား အလိုအရ လူထူး လူဆန္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ေပၚေပါက္လာမယ့္ နိမိတ္ျဖစ္ေၾကာင္းပါ ဘုရား။"
"ပုေရာဟိတ္ အမတ္ၾကီးတင္တာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ သေဘာႏွင့္ တိုက္ဆိုင္မိေခ်ျပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေပၚေပါက္မည့္ လူထူး လူဆန္းကို ျမိဳ႕ေတာ္ ၀န္ႏွင့္တကြ ဆိုင္ရာ အမတ္မင္းမ်ားတို ႔ ပါ ျမိဳ႕ေတာ္ ေလးျပင္ ေလးရပ္ ႏွံ႔ စပ္ေအာင္ စံုစမ္းရွာေဖြျပီး ေတြ႕ရွိက ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေရွ ့ေတာ္ေရာက္ ဆက္ေစဗ်ာ့။"
၅။ လူထူး လူဆန္း လူစြမ္းေကာင္း
"အခ်ိန္ကား ေနစြယ္ညွိဳးခ်ိန္ ျဖစ္ေလျပီ "
အိမ္ေရွ ့မင္းသားကေလး၏ အိမ္ေတာ္ ၀င္းအတြင္း အုတ္အုတ္ က်က္က်က္ အသံမ်ားကို ၾကားရေလ၏။ ယင္းအခါ ျမိဳ့ ၀န္ႏွင့္ အမတ္တစ္ေယာက္တို ႔ လည္း ၀င္ေရာက္ ၾကည့္ရွုၾကေလ၏။ အိမ္ေရွ႕မင္းသားကေလး၏ ၾကက္ႏွင့္ ဆံရွည္မသား၏ ေရႊဒဂၤါးၾကက္တို႔ တိုက္ၾကသည့္ ၾကက္ပြဲျဖစ္ေလသည္။ ယင္းၾကက္ပြဲတြင္ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ အႏိုင္ရခဲ့သည့္ ဆံရွည္မသား၏ ၾကက္ကပင္ လက္ခေမာင္း တေျဖာင္းေျဖာင္းခတ္ျပီး ထား၀ယ္သံ ခပ္ ၀ဲ၀ဲႏွင့္ ေျပာဆိုလ်က္ -"ဆန္းၾကယ္သူ ဆံရွည္မသား ငါ မင္းေခါင္ၾကီး သားေဟ့ " ဟုၾကိမ္း၀ါးျပီး ထိုင္ရာမွ ခုန္လိုက္ရာ ဆယ္ေတာင္ေလာက္ ေျမာက္တက္ျပီး မတ္တပ္ရပ္ကာေျမသို႔ က်လာေလ၏။ အႏိုင္ရသည့္ ေရႊဂံုညင္းငါးရာကိုလည္း ပုဆိုးအိပ္ေထာင့္၌ထည့္လ်က္
ၾကက္ပိုက္ကာ ျပန္မည္ အျပဳတြင္ ျမိဳ ့ ၀န္ႏွင့္ အမတ္တို ႔ က ဆံရွည္မသားအား နန္းေတာ္အတြင္း "ဘုရင့္ေရွ ့ေတာ္သို ့
ေခၚေဆာင္သြားေလ၏။"
ျမိဳ႕ေတာ္ ၀န္က ဤသူငယ္၏ ျပဳမွုလုပ္ကိုင္ပံု အေၾကာင္းျခင္းရာတို ႔ ကို သံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။ မင္းၾကီးလည္း သူငယ္ကိုျမင္လွ်င္ ျပံဳးေတာ္မူ၍ ဤသို ့မိန္ ့ေတာ္မူ၏။
"မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္မ်ား အိပ္မက္ တေပါင္တည္းဟူေသာ ပဗၺနိမိတ္မ်ား ထင္းရွားစြာျပျပီး ယခု
ေရွ ႕ေတာ္သို ႔ေရာက္လာတဲ့သူငယ္ဟာ အျခားသူမဟုတ္ ကိုယ္ေတာ္ရွင္ျမတ္၏ သားေတာ္အၾကီးအစစ္ျဖစ္ေပတယ္။ ကိုယ္ေတာ္အရွင္ျမတ္ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါ ဖခမည္းေတာ္က ေနာင္ေတာင္ တရဖ်ားမင္း မႏွိပ္စက္ႏိုင္ရန္ အထိန္းေတာ္ ငခင္ညိဳ, ငခင္ဘတို ့ႏွင့္အတူ ေက်ာက္စစ္မွာတစ္ၾကိမ္ , ပန္းထိမ္ျမိဳ႕မွာ တစ္ၾကိမ္ , ေနာက္ ေက်ာက္ဆည္ , ပန္းဒလဲမွာ သဃၤရာဇာထံ အပ္ႏွံထားရာ အတတ္ပညာမ်ား သင္ၾကားတတ္ေျမာက္၍ လက္စြဲေတာ္ ၂-ေယာက္ႏွင့္ အတူ ျမင္းကိုယ္စီျဖင့္ ဒူရကတိုင္း ထား၀ယ္ျမိဳ ့သို ႔ ထြက္ခြာ တိမ္းေရွာင္ေနရင္း အေၾကာင္းဆက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်းဇူ းရွင္ ဆံရွည္မမွ မ်က္ႏွာျမင္သည့္ သားအစစ္ ဧကန္ျဖစ္ေပတယ္။ တိုင္းေတာ္ ျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ခါနီးတြင္ န၀ရတ္ လက္စြပ္ကိုခၽြတ္၍ သက္ေသခံအျဖစ္ေပးခဲ့တယ္။
သားေယာက္်ား ေမြးဖြား၍ အရြယ္ေရာက္က ထီးနန္း အုပ္ခ်ဴပ္စိုးစံသံကို နားေထာင္ၿပီး လုိက္လာခဲ့ေစ၊
သမီးမိန္းမေမြးက ၎လက္စြပ္ကို ေရာင္းခ်၍ စားေသာက္ၾက၊ သံုးစြဲၾကေပေတာ့လို႔ မွာၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း ယခု ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ မ်က္ေမွာက္သို႔ သားေတာ္ေမာင္ ေရာက္ခဲ့ေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ မင္းႀကီးမ်ား သားေတာ္ေမာင္အား ဤတိုင္း ဤျပည္မွာ စံစားေနေစက ရန္မီးစနက္ အလုအယက္ ျဖစ္ၾကလိမ့္ မည္၊ ဒါေၾကာင့္ သားေတာ္ေမာင္ႏွင့္ အတူ ပါလာသူမ်ားပါ မနက္ျဖန္ ညီလာခံစံုတဲ့ ဗိုလ္ပံုအလယ္မွာ စံုေစ့ေအာင္ သံေတာ္ဦးတင္ၾကရမည္ မင္းႀကီးမ်ား" ဟူ၍ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး အတြင္းေဆာင္သို႔ ၀င္ေတာ္မူေလ၏။
ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀န္လည္း မင္းသားအား မိမိ၏အိမ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားၿပီးလွ်င္ ပိုးကုန္ သည္ ၄-ေယာက္တို႔အား ေမးျမန္းကာ ပညာသင္ၾကား ေပးသည့္ ဆရာေတာ္ထံ ပန္ၾကားၿပီး လိုက္လာခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ မ်ားပါ ေသအခ်ာ မွတ္သား၍ အလႊာတင္စာ ေရးထားေလ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ညီလာခံဗိုလ္ထု လူစုသည့္အခ်ိန္ ၀ယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀န္ ေရွ႕ေဆာင္၍ မင္းသားႏွင့္ ပိုးကုန္သည္ ၄-ေယာက္တို႔ ေရွ႕ေတာ္သို႔ ၀င္ေရာက္ၾကေလ၏။
ၿမိဳ႕ေတာ္ ၀န္က တင္လႊာႏွင့္တကြ န၀ရတ္လက္စြပ္ကိုပါ မင္းႀကီးထံ ဆက္သေလ၏။
၆။ သားေတာ္ "မင္းသား" အား ဒူရကတိုင္းသို႔ ျပန္လႊတ္၍ ၿမိဳ႕ရြာ တည္ေထာင္ခြင့္ျပဳျခင္း
မင္းႀကီးလည္း တင္လႊာစာကို ေသအခ်ာဖတ္ရႈၿပီး အမိန္႔ေတာ္ ရွိသည္မွာ -"သားေတာ္ေမာင္သည္ ဤျပည္၌ေန၍ အေရးမလွေခ်။ သားေတာ္ေမာင္နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ပိုးကုန္သည္ ၄-ေယာက္ တို႔ကို မွဴးမတ္ရာထူး ခန္႔ထားလိုက္ၿပီး ခမည္းေတာ္ တုိင္းျပည္မွ အမတ္ပညာရွိ ၄-ဦးပါ "ဒူရကတိုင္းသို႔ ျပန္လည္သြားၾက၍ ၿမိဳ႕, ရြာ တည္ေထာင္ စိုးစံေနေလေတာ့၊ ၿမိဳ႕တည္ရန္ ေနရာမွာ စက္ ၄-ပါး ၾကံဳရာေဒသကို ပညာရွိမ်ားႏွင့္ ညိွႏႈိုင္းရွာေဖြေလာ့။ ရွာေဖြေတြ႕ရွိ၍ နန္းေတာ္ေဆာက္တည္ရန္ ပႏၷက္ခ်ၿပီးက ခမည္းေတာ္ထံ အမတ္ပညာရွိတစ္ဦး ေစလႊတ္လိုက္ေလ" ဟူ၍ ညႊန္ၾကား အမိန္႔ရွိလိုက္ေလ၏။
ယင္းသို႔ အမိန္႔ေတာ္ရွိလိုက္ၿပီး ေရႊေငြပစၥည္းမ်ားကို ထုတ္ေပးလ်က္ အမတ္ပညာရွိ ၄-ဦးႏွင့္ ပိုးကုန္သည္ ၄-ဦးတို႔ပါ ဒူရကတိုင္း ထား၀ယ္သို႔ ျပန္လည္လာခဲ့ၾကေလ၏။ ဆန္းၾကယ္ရြာ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ ဆံရွည္မထံ ေရာက္ရွိလွ်င္ မိခင္ႏွင့္ အဖိုး, အဖြားတို႔အား အေၾကာင္း မ်ိဳးစံုကို ေျပာျပၿပီး ေရႊေငြ ပစၥည္းမ်ားကို ေပးအပ္ေလ၏။ ယင္းေနာက္ ဆန္းၾကယ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၿပီး ခမည္းေတာ္ ညႊန္ၾကား အမိန္႔ရွိသမွ် အလံုးစံုကို အမတ္ႀကီးႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္ထားေလ၏။
စက္ေလးပါးၾကံဳ ေခ်ာင္းသံုးဆံု ဆန္းၾကယ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္တကြ အမတ္ပညာရွိမ်ား ညိွႏိႈင္းတိုင္ပင္ ညီညြတ္ၾကကာ နန္းေတာ္ ေဆာက္တည္ရန္ စက္ ၄-ပါး ၾကံဳသည့္ ေနရာကို ရွာေဖြၾကရာ "ေပါက္တိုင္းေခ်ာင္း, ေစာ္ေခ်ာင္း, ကံေပါက္ေခ်ာင္း (ယခုထား၀ယ္ျမစ္ ) ယင္း ၃-ေခ်ာင္းတို႔ ဆံုမိရာေဒသ၌ ဘုမၼိနက္သန္ ေျမၾကန္အရပ္ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ သျဖင့္
ၿမိဳ႕နန္းတည္ေဆာက္ရန္ ေရြးခ်ယ္ သတ္မွတ္ထားၾကေလ၏။"
…………………………………………
၇။ မုတၱသုခရဂရၿမိဳ႕တည္ျခင္း
ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၇၇၉-ခုႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁-ရက္ ၾကာသပေတးေန႔ နံနက္ ေန၀န္းေပၚကို ဆရာေတာ္ႏွင့္အမတ္ပညာရွိတို႔က အခ်ိန္ေကာင္းသမယ အၿမိတၱရက္ ေရြးခ်ယ္စီစစ္ အခါတြက္၍ စနစ္က်က် ပံုေသခ်ၿပီး "နန္းေတာ္ , ပဟိုရ္စည္ , စြယ္ေတာ္စင္ , ၿမိဳ႕ရိုး, တံခါး, က်ံဳး, ဆင္က်ံဳး" တည္းဟူေသာ ၇-ဌာန ေနရာကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေရႊပႏၷက္ , ေငြပႏၷက္ ခ်စိုက္ရိုက္မွတ္ကာ "မုတၱသုခနဂရၿမိဳ႕ဟု အမုတ္ေခၚဆို အမည္တံဆိပ္ ခတ္ႏွိပ္ၿပီးလွ်င္ လူစုလူ ၀န္းဖြဲ႕စည္း၍ တည္ေတာ္မူေလသည္။" ယင္းအခါ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ အေပါင္းတို႔က "ေအာင္ၿပီ , ေအာင္ၿပီ " ဟူ၍ ဟစ္ေၾကြးေၾကညာေသာ အသံတို႔ သည္ ဒူရကတိုင္း အလံုး ဆူညံစြာ ၾကားၾကရေလ၏။ အင္း၀ျပည္ႀကီး၏ နန္းေတာ္အတြင္း ၌လည္း ယင္းအသံမ်ိဳးကို မင္းႀကီးႏွင့္တကြ မွဴးမတ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားပါ ၾကားၾကရၿပီး "တစ္ေန႔တည္းတြင္ ေျမငလ်င္ ၃-ႀကိမ္ လႈပ္ေလ၏။" ထိုအခါ ခမည္းေတာ္ ဘုရင္မင္းေခါင္ႀကီးက ငါ့သားေတာ္ အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ၿပီဟု ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ သာဓုေခၚေလ၏။
၈။ "မင္းတရား" ဘြဲ႕အမည္ခံယူ၍ ထီးျဖဴအုပ္မိုး စိုးစံေတာ္မူျခင္း
နန္းေတာ္ေနရာ ပႏၷက္ခ်မွတ္ၿပီးလွ်င္ ခမည္းေတာ္ မိန္႔ၾကားမွာ ထားေတာ္မူလိုက္သည့္အတိုင္း
အမတ္တစ္ေယာက္အား အင္း၀တိုင္းျပည္သို႔ ေစလႊတ္ ေလွ်ာက္ထားေစေလ၏။ ယင္းအမတ္အား ၇-ရက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနလင့္ေစ၏။ ဘြဲ႕အမည္တံဆိပ္ႏွင့္ အတြင္းႀကိတ္စကား -အေၾကာင္းၾကား သံေတာ္ဦးတင္လာသူ အမတ္ႀကီး ၇-ရက္ ေစ့၍ ျပန္ကာနီးတြင္ မင္းႀကီးက သားေတာ္အား
ခမည္းေတာ္ႏွင့္ အတူ နန္းၿပိဳင္စံေစ "ဘြဲ႕အမည္မွာ - မင္းတရား" ဟူ၍ တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ ေတာ္မူေစ ဟူ၍ သ၀ဏ္စာေရးၿပီး ေပးလိုက္ေလသည္။
ယင္းေနာက္ "ငါ့သားေတာ္သည္ တြင္းေရကို မသံုးေဆာင္ဘဲ စီးေရကိုသာ သံုးေဆာင္ပါေလ" ဟူ၍
အတြင္းႀကိတ္စကားျဖင့္ မိန္႔မွာလိုက္ၿပီးလွ်င္ ထိုအမတ္ႀကီးႏွင့္တကြ စစ္တပ္ဗိုလ္မွဴး သံုးေထာင္ေက်ာ္ , ဆင္ျဖဴေတာ္ တစ္စီး, ဆင္ေပါက္ႀကီး ၅-စီး, ျမင္း ငါးရာေက်ာ္တို႔ကို ေပးအပ္ကာ ယူေဆာင္လာၾကေလသည္။ ဆန္းၾကယ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္အားလည္း ပင့္ဖိတ္ၿပီးလွ်င္ နန္းဦး "ရတနာစာတီ " ေတာင္္ေပၚတြင္ ေက်ာင္းေတာ္ေဆာက္လုပ္၍ ကိုးကြယ္ထားရွိေလ၏။ ေက်းဇူးရွင္ မယ္ေတာ္ ဆံရွည္မႏွင့္ အဖိုး, အဖြားတို႔ကိုလည္း နန္းေတာ္အတြင္း အိမ္ျဖဴျပတင္းေရႊခ်ႏွင့္ အေျခက်က် ထားရွိေလ၏။
၉။ မိဖုရားၾကီးအၾကံ ၀ကၤဉာဏ္
ဘုရင္မင္းေခါင္၏ မိဖုရားႀကီးက မိမိ၏သားအစစ္ကို နန္းၿပိဳင္အုပ္ခ်ဳပ္စိုးစံမေပး။ ေက်းေတာသူမက ေမြးသည့္ သားကို နန္းၿပိဳင္စိုးစံသည့္အတြက္ စိတ္ , မခ်မ္းမေျမ့သျဖင့္ အၿငိဳးထားကာ "ယခုအခါ နန္းတည္ ေသာ္လည္း အဘိသိက္မသြန္းရေသး၊ အဘသိက္သြန္းရန္ ဆရာပုဏၰားတို႔ကို ဆုလာဘ္မ်ားစြာေပးၿပီး ၾကံစည္ေစရလွ်င္ "အေရးေတာ္ေအာင္လိမ့္မည္ " ဟု စိတ္ကူးရရွိသည့္အတိုင္း ပုဏၰား ၈-ေယာက္တို႔အားေခၚ၍ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ ေသခ်ာက်နစြာ တိုင္ပင္လ်က္ ပုဏၰားတို႔အား အသျပာတစ္ရာစီ ေပးအပ္ကာ မုတၱသုခရနၿမိဳ႕သို႔ အျမန္ေစလႊတ္ေလ၏။
ပုဏၰား ၈-ေယာက္တို႔လည္း မိမိတို႔သားမယားမ်ားအား အသျပာမ်ားကို အပ္ႏွံခဲ့ၿပီး "နန္းေတာ္တြင္းကဘုရင္မင္းျမတ္ အေခၚေတာ္ေရာက္လွ်င္ ေအာက္ၿမိဳ႕ေဒသမ်ားသို႔ ေဗဒင္ေဟာ, ဇာတာဖြဲ႔ရန္သြားေၾကာင္း သံေတာ္ဦးတင္လိုက္ၾကေပေတာ့ " ဟု မွာထားခဲ့လ်က္ ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ အလွဴခံရင္း စခန္းခ်ကာ ခ်ကာျဖင့္ လာၾကရာ မုတၱသုခနရၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾကေလ၏။
မင္းတရားလည္း ပုေရာဟိတ္ပုဏၰားမ်ား အလိုရွိေနခိုက္ ဆရာပုဏၰားမ်ား ေရာက္ရွိလာသည့္အတြက္ မ်ားစြာ ၀မ္းေျမာက္သျဖင့္ ေကာင္းမြန္စြာ ေနရာမ်ားေပး၍ ထားေလ၏။
ရက္အနည္းငယ္မွ်ၾကာလွ်င္ ပုဏၰားတို႔သည္ မိဖုရားႀကီးႏွင့္ ၾကံစည္ထားၾကသည့္အတိုင္း ညီလာခံခ်ိန္တြင္ မင္းတရားထံ ၀င္ေရာက္သံေတာ္ဦးတင္ၾကသည္မွာ "သားေတာ္ မင္းတရားသည္ စီးေရေသာက္ျခင္းကို ရပ္စဲၿပီးတြင္းေရကိုသာ သံုးေဆာင္ရမည္၊ သို႔မွသာလွ်င္ အသက္ရွည္ၿပီး ဘုန္းတန္ခိုးႀကီးျမင့္ရန္ အေၾကာင္းရွိပါသည္ " ဟု ခမည္းေတာ္က မိန္႔ၾကားလိုက္ပါေၾကာင္း ၀ကၤဥာဏ္ျဖင့္ သံေတာ္ဦးတင္ၾကေလ၏။ မင္းတရားလည္း အကယ္ထင္မွတ္ကာ ယံုၾကည္သျဖင့္ နန္းေတာ္အနီး ေသာက္ေတာ္ေရတြင္းငယ္ကို အျမန္တူးေစၿပီး သံုေဆာင္ေလေတာ့သည္။ (ယင္း ေရတြင္းငယ္ကား ယခု ေရႊမုတၳီးဘုရား သိမ္အနီးတြင္ရွိ၍ "မုတ္တြင္း" ဟု ေခၚၾက ေလသည္။)
၁၀။ မုတ္ေဆးထိ၍ မင္းတရား ရူးသြပ္ျခင္း
ရက္အနည္းငယ္ ၾကာလတ္ေသာ္ ပုဏၰားတို႔သည္ ညတစ္ညတြင္ ထိုေသာက္ေတာ္ေရတြင္း၌ မုတ္ေဆး ခတ္ထည့္ၿပီး ထြက္ေျပးၾကေလေတာ့၏။ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္လတ္ေသာ္ မင္းတရားသည္ ပြဲေတာ္စာ စားသံုးၿပီး ထိုေရကို ေသာက္မိရာ စိတ္သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးသြပ္ျခင္း ျဖစ္လာေလ၏။ ပုဏၰားပညာရွိမ်ားက တြက္ခ်က္ၾကည့္ရာ အင္း၀တိုင္းျပည္က ပုဏၰားမ်ား၏ ၀ကၤဥာဏ္မွန္းကို သိရွိၾကေလ၏။
၁၁။ ေတြ႕ရာသခၤ်ဳိင္း ဓားမဆုိင္း
ယင္းေနာက္ မွဴးမတ္မ်ားက ေျခလ်င္သူရဲေကာင္းမ်ားကို အျမန္ဆင့္ေခၚၿပီး "ေတြ႕ရာသခၤ်ဳိ င္း ဓားမဆိုင္း" ပဲ အျမန္လိုက္လံ ရွာေဖြကာ စီရင္ၾကေလဟု အမိန္႕ထုတ္ေလ၏။
ေျခလ်င္သူရဲေက်ာ္တို႔လည္း ဓားတျမျမႏွင့္ လိုက္လံရွာေဖြၾကရာ မုတၱသုခနရၿမိဳ႕မွ ၅-မိုင္ခန္႔ ခရီးအကြာ "ေဗ်ာေတာ၀ရြာ" က ေနၿပီး သူရဲေက်ာ္မ်ား လိုက္လာၾကသည္ကို ပုဏၰားျမင္လွ်င္ အသက္ဆံဖ်ား ေၾကာက္ရြံ႕ၾကသျဖင့္ ေတာထံသို႔ ၀င္ထြက္ ေျပးလႊားကာ ေရွာင္တိမ္း သြားၾကေလ၏။
"ၾကက္သံဒိုင္းကုန္း" ထိုအခါ ေျခလ်င္သူရဲေက်ာ္တို႔မွာ "ၾကက္သံဒိုင္းကုန္း" (ယခုၿမိဳ႕သခၤ်ဳိင္း) မွ ပတ္ ၀န္းက်င္တြင္ လိုက္လံရွာေဖြၾကေသာ္လည္း မေတြ႕ရွိသျဖင့္ "လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာ" သို႔ ျဖစ္ကူးသြားၾကခိုက္ လမ္းတြင္ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔၍ "ပုဏၰားမ်ားကို ေတြ႔ရွိပါသေလာ" ဟု ေမးျမန္းရာ "ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ႏွင့္ မနီးမေ၀း သရက္ပင္ႀကီးေအာက္၌ ပုဏၰားမ်ား စခန္းခ် ေနၾကပါသည္ " ဟု ေျပာၿပီး လမ္းညႊန္ျပလိုက္ေလ၏။
"လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာ" သူရဲေက်ာ္တို႔သည္ လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာဦးက လမ္းခြဲၿပီး လိုက္လံရွာေဖြၾကရာ ပုဏၰား ၈-ေယာက္တို႔ ေမာပန္းသျဖင့္ သရက္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ အိမ္ေနၾကသည္ကို ၀ိုင္းမိၾကေလ၏။
ယင္းအခါ ပုဏၰားတို႔အား သူရဲေက်ာ္မ်ားက ဒူးႏွင့္တိုက္ သူကတိုက္ , ေထာင္းသူကေထာင္း, ရိုက္သူကရိုက္ , ပုဆိုးအိတ္ေထာင့္ထဲသို႔ ေခါင္းကိုထည့္ ၿပီး ေမႊ႕သူကေမႊ႕ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိ ဳး အဖံုဖံု ႏွိပ္စက္ၾကေလ၏။
ပုဏၰားတို႔က ေသေဘးကို ေၾကာက္လွသျဖင့္ -"အေမာင္တို႔ က်ဳပ္တို႔မွာ ဘာအျပစ္ရွိ၍ ဤကဲ့သို႔ ရက္စက္စြာ ႏွိပ္စက္ျပဳလုပ္ၾကေစရန္ မည္သူက အမိန္႔ေပးပါသလဲ။" "အသင္ပုဏၰားတို႔ - ကၽြႏု္ပ္တို႔သခင္ မင္းတရားသည္ သင္ တို႔ထြက္လာၾကၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရူးသြပ္ျခင္းျဖစ္ ၍
ပညာရွိမ်ားႏွင့္ တြက္ခ်က္ၾကည့္ရႈၾကရာ အသင္တို႔ ၈-ေယာက္ ျပဳစားသြားေၾကာင္းကို သိသျဖင့္ အသင္တို႔အား ေတြ႕ရာသခၤ်ဳိင္း ဓားမဆို္င္းပဲ သတ္ေစဟူ၍ အမိန္႔ေတာ္ႏွင့္ လာၾကရသည္။ အသင္တို႔ အသက္ခ်မ္းသာလိုက ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာကုိ သာ ေျပာၾကေလာ့ " ဟု သူရဲေက်ာ္တို႔က ဥာဏ္တစ္မ်ိဳးဆင္ကာ ေမးၾကေလ၏။
ပုဏၰားတို႔လည္း ေသေဘးကို ေၾကာက္ၾကသျဖင့္ ဤသို႔ေျပာဆို ၾကေလ၏။
"အင္း၀တိုင္းျပည္မွ မိဖုရားႀကီးက ေစခိုင္းသျဖင့္ ကၽြႏု္ပ္တို႔လာေရာက္ကာ မင္းတရားအား အဘိသိက္ သြန္းရန္ႏွင့္ စီးေရကိုမေသာက္ဘဲ တြင္ေရကိုသာ ေသာက္သံုးေစရမည္ " ဟု "ခမည္းေတာ္က မိန္႔ေတာ္မူဟန္ႏွင့္ ေျပာမိေခ်၍" မင္းတရားေသာက္သံုးရန္ ေရတြင္းကို တူးေစသည္။ တူးၿပီးေနာက္ "ထိုေရတြင္း၌ မုတ္ေဆး ခတ္ထားေသာေၾကာင့္ရူးသြပ္ရေၾကာင္း" ကို ေျပာျပၾကေလ၏။
"ပုဏၰားသတ္ကုန္း"
ယင္းသို႔ ပုဏၰားမ်ား ေျပာျပခ်က္ကို စာႏွင့္ ေသခ်ာစြာ မွတ္သားၿပီးေနာက္ ပုဏၰား ၈-ေယာက္စလံုးကို အဆံုး စီရင္လိုက္ေလ၏။
(ပုဏၰားမ်ားအား သတ္ပစ္သည့္ေနရာကို "ပုဏၰားသတ္ကုန္း" ဟူ၍ အမည္တြင္ကာ ယေန႔တိုင္ အေခၚမပ်က္ဘဲ လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာ အေနာက္ဘက္ လယ္ကြင္းအလယ္တြင္ ထင္ရွားရွိေလ၏။
"လက္ ၀ဲကၽြန္း " ေခၚတြင္ျခင္းမွာမူ ယင္းေခတ္အခါက ယခုရွိေသာ ထား၀ယ္ျမစ္ေၾကာင္းသည္ ေပါက္တိုင္းေခ်ာင္းႏွင့္ ေစာ္ေခ်ာင္းတို႔ အ၀ေနရာမွ လက္ ၀ဲကၽြန္း၏ အေရွ႕ဘက္ေနရာကို ျဖတ္သန္း၍ စီးရာ ေခ်ာင္း၀မွ အထက္သို႔ ဆန္တက္လွ်င္ လက္ ၀ဲဖက္တြင္ ရွိေသာေၾကာင့္ "လက္ ၀ဲကၽြန္းရြာ" ဟူ၍ ေရွးအေခၚမပ်က္ဘဲ တည္ရွိသည့္ အိမ္ေျခမ်ားစြာ စည္ကားေသာ ရြာႀကီးတစ္ရြာ ျဖစ္ေလသည္။)
"ေသြးေဆးကန္ (၀ါ) အရိုးေဆးကန္ " ပုဏၰားမ်ားအား ေတြ႔ရာသခၤ်ဳိင္ း ဓားမဆိုင္းပဲ စီရင္ခဲ့ၿပီး သူရဲေက်ာ္မ်ား ျပန္လည္လာၾကရာ ၾကက္သံဒိုင္းကုန္းရွိ ေရကန္တစ္ခု၌ ဓားမ်ား ေသြးေပေနသည္ကို ေဆးၾကသျဖင့္ ယင္းေရကန္ကို "ေသြးေဆးကန္ " ဟူ၍ တြင္ေလ၏။
(ေနာင္ေသာအခါ ၾကက္သံဒိုင္းကုန္းေနရာ၌ သခၤ်ဳိင္းျဖစ္လာသျဖင့္ အေလာင္းကို မီးသၿဂၤဴိလ္ ၿပီးသည့္အခါ အရိုးမ်ားကို ယင္းေရကန္တြင္ ေဆးၾကေသာေၾကာင့္ ေသြးေဆးကန္ေခၚတြင္ရာမွ ယခုအခါ "အရိုးေဆးကန္ " ဟု ယေန႔တိုင္ ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။)
သူရဲေက်ာ္ ၂၀-တို႔လည္း ၾကက္သံဒိုင္းကုန္းမွ မုတၱသုခနရၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္းေရာက္ရွိၾကၿပီး မွဴးမတ္တို႔အား အေၾကာင္း အလံုးစံုကို ေျပာျပလ်က္ ေရးမွတ္ခဲ့ေသာ စာကိုလည္း တင္ျပေလ၏။
၁၂။ တစ္နပ္စာစီေတာင္
မင္းတရား၏ ရူးသြပ္ျခင္း ေ၀ဒနာကို ကုသရန္ ရတနာစာတီ နန္းဦးေတာင္ေပၚ၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္ မူေသာ ဆရာေတာ္အား မွဴးမတ္တို႔က ေလွ်ာက္ထားၾကေလ၏။ ဆရာေတာ္က မင္းတရားအား မိမိေက်ာင္းသို႔ ေခၚေဆာင္ေစခဲ့ၿပီး "၀ံပတိေတာင္ , ေစာထြတ္ေတာင္ , ေတာင္ဦးေတာင္ , ပေကာေတာင္ , ရေသ့ေတာင္ " တို႔၌ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူၾကသည့္ ရွင္ရေသ့တို႔အား ပင့္ဖိတ္ကာ ေဆးကုသ ၾကေစေလ၏။ ယငး္ရွင္ရေသ့တို႔သည္ ရတနာစာတီ နန္းဦးေတာင္ေက်ာင္း၌ တစ္ပါးလွ်င္ တစ္နပ္စာစီ အလွည့္က် ေဆးကုသၾကရာ မင္းတရား၏ ရူးသြပ္ျခင္းေ၀ဒနာသည္ လံုး၀မေပ်ာက္ဘဲ အနည္းငယ္မွ်သာ သက္သာရာ ရေလ၏။ (ဆရာရေသ့မ်ား တစ္နပ္စာစီ ကုသသည့္အတြက္ ထိုနန္းဦး ရတနာစာတီေတာင္ကို "တစ္နပ္ စာစီေတာင္ " ေခၚတြင္ရာမွ ယခုအခါ အေခၚေရြ႕ေလ်ာသျဖင့္ "နပ္စာရီ ေတာင္ " ဟု ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။)
၁၃။ မင္းတရားအား ေစာပညာက ေဆးကုသျခင္း
ေ၀ဒီၿမိဳ႕မွ ေမာင္ဗအဲ၏ဇနီး မယ္ေစာ ေခၚ " ေစာပညာ" သည္ ေ၀ဒီၿမိဳ႕စား ေစာသီလမင္း သိမ္းပိုက္မည့္ေဘးမွ ေၾကာက္ရြံ႕၍ ထြက္ေျပးရာ စိန္႔ျပည္၌ ဘုရင္မအျဖစ္ႏွင့္ ယာယီအုပ္ခ်ဳပ္ေနစဥ္ မိမိသည္ မိန္းမသား ျဖစ္သျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို မအုပ္ခ်ဳပ္လိုေၾကာင္း မွဴးမတ္မ်ားအား ေျပာၾကားေလ၏။
ပုဏၰားပညာရွိတို႔က ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္ရန္ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္မည့္သူကို ေဗဒင္အရ တြက္ခ်က္ၾကလွ်င္
"ေစာပညာႏွင့္သင့္ျမတ္မည့္သူကား ဒူရကတိုင္းတြင္ မင္းသားတစ္ပါး ျမင္ေလ၏။ " ထိုမင္းသားကား စိတ္ေဖာက္ ျပန္ေသာေရာဂါ စြဲကပ္ေနေၾကာင္း သိရွိၾကသျဖင့္ ေစာပညာအား သံေတာ္ဦးတင္ေလ၏။
ေစာပညာက ဤမင္းသားအား သမားေတာ္မ်ားႏွင့္ ကုသ၍ ရ, မရကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ေစျပန္ရာ ရႏိုင္မည့္ အေၾကာင္းကို သံေတာ္ဦး တင္ၾကေလ၏။
ယင္းေနာက္ မွဴးေတာ္ , မတ္ေတာ္ , ပုဏၰားေက်ာ္ , သမားေတာ္မ်ားႏွင့္ ညိွႏိႈင္းတိုင္ပင္ၾကၿပီးလွ်င္ "ေဆးသစၥာေတာ္ " ကိုစီမံၾကေလ၏။ စီမံ၍ ၿပီးလတ္ေသာ္ ေဆးသစၥာေတာ္ေရကို အိုး၌ထည့္ၿပီး ေရႊေပလိပ္ႏွင့္တကြ သေဘၤာေပၚတြင္ တင္လ်က္ ေစာပညာႏွင့္အတူ ပညာရွိ ၄-ဦး တို႔ သေဘၤာျဖင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကရာ ဒူရကတိုင္းအ၀င္ ပင္လယ္ ၀ "ေမာ္ဦးျဖစ္သည့္ သိႏၶဳေသလေတာင္ , ရွင္ေမွ်ာ္ေတာင္ " (ယခု ရွင္ေမာ္ေတာင္ ) သို႔ ေရာက္ရွိရပ္နားကာ ေဆးသစၥာေတာ္အိုးကို ယူေဆာင္လ်က္
ေတာင္ေပၚသို႔ ဘုရားဖူးတက္ၾကေလ၏။
ေတာင္ေပၚသို႔ေရာက္လွ်င္ ေစာပညာသည္ ဘုရားေရွ႕ေတာ္၌ ဆုေတာင္းသည္မွာ -"ဘု ရားတပည့္ေတာ္မႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ထိုက္ပါက ဤေဆးသစၥာေတာ္ေရကို သံုးစြဲသည့္ မင္းတရား၌ ေရာဂါ
ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ပါေစသား" ဟူ၍ ဆုေတာင္းၿပီးလွ်င္ သိႏၶဳေသလေတာင္မွ ဆင္းလာၾကလ်က္ ေတာင္ေျခရင္းရွိ "ၾကက္လႊတ္ရြာ " တြင္ စခန္းခ် ရပ္နားၾကေလ၏။ ယင္းေနာက္ ေဆးသစၥာအိုးႏွင့္ ေရႊေပလိပ္ကို သေဘၤာငယ္ တစ္စင္းေပၚ၌ တင္လ်က္ အဓိ႒န္ျဖင့္ ေမွ်ာလိုက္ၿပီးေသာ္ ၾကက္လႊတ္ရြာ ဆိပ္ကမ္း၌ ၇-ရက္ ဆိုင္းငံ့ေနေလ၏။
၁၄။ ေဆးေတာ္သစၥာ ေရႊသေဘၤာႏွင့္ ေမ်ာ၍လာ
ယင္းသည္ေန႔ ညဥ့္တြင္ မင္းတရားသည္ မုတၱသုခနရၿမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္းသို႔ ေရႊသေဘၤာငယ္တစ္စင္း ေမ်ာ၀င္လာသည္ဟု အိပ္မက္ ျမင္မက္ေလ၏။ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္လွ်င္ မိမိ၏အိပ္မက္အတိုင္း မွဴးမတ္မ်ားအား ဆယ္ယူၾကေလဟူ၍ အမိန္႔ေတာ္ မွတ္လိုက္ေလ၏။မွဴးမတ္တို႔လည္း ဆိပ္ကမ္းသို႔ သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ မင္းတရား၏ အိပ္မက္အတိုင္း ေရႊသေဘၤာငယ္သည္ ေရစုန္ ေရဆန္ ေမ်ာေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ေလွေလာင္းမ်ားႏွင့္ထြက္၍ ဆယ္ယူၾကရာ မရႏိုင္သည့္အတြက္ သံေတာ္ဦးတင္ၾကေလ၏။
ယင္းအခါတြင္ မင္းတရားက ငါကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဆင္း၍ ဆယ္ယူမည္ဟု ေျပာၿပီးလွ်င္ မွဴးမတ္ ျပည္သူ ျပည္သားတို႔သည္ မင္းတရား၏ ေနာက္ေတာ္မွ လိုက္ၾကကုန္၏။
ေရဆိပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ မင္းတရားက "ငါႏွင့္ထိုက္တန္မူ ဤေရႊသေဘၤာငယ္သည္ ငါ၏ထံပါး ေရာက္ေစသား" ဟူ၍ အဓိ႒ာန္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေရႊသေဘၤၤာငယ္သည္ ေရလယ္မွ တျဖည္းျဖည္း မင္းတရားရွိရာကမ္းသို႔ ဆိုက္ကပ္လာေလ၏။
ေရႊသေဘၤာငယ္၌ ပါလာေသာ အိုးႏွင့္ ေရႊေပလိပ္ကို ယူၿပီးလွ်င္ ေရႊေပလိပ္တြင္ ပါရွိသည့္အတိုင္း စာကို ဖတ္ရႈၾကရာ -"ေဆးသစၥာေတာ္ေရကို ေသာက္လည္းေသာက္ , နံ႔သာမ်ိဳးငါးပါးေရတို႔ႏွင့္ ၎ေဆးသစၥာေတာ္ေရကို ေရာၿပီးလွ်င္ ေခါင္းေဆးမဂၤလာ ျပဳလုပ္ပါက အႏၱရာယ္ကင္း၍ ေဘးအေပါင္း ပေပ်ာက္လ်က္ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ " ဟူ၍ ပါရွိေလ၏။ ယင္းေရႊေပလိပ္ပါ စာတန္းအရ ျပဳလုပ္ရာ ျပည္သူျပည္သားတို႔က ေပ်ာက္ကင္းပါ ေစေၾကာင္းျဖင့္ ေသာေသာညာညာ ဆုေတာင္းၾကကုန္၏။
၁၅။ မင္းတရား အရူးေပ်ာက္၍ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားႀကီး တည္ထားကိုးကြယ္ျခင္း
ယင္းသို႔လွ်င္ အၾကင္သို႔ေသာ ေဆးသစၥာေတာ္ေရျဖင့္ မင္းတရား၏ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသျဖင့္ ျပည္သူ ျပည္သားအေပါင္းတို႔ ဆုေတာင္းျပည့္ေသာေၾကာင့္ ယင္းေနရာ၌ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၇၈၀-ျပည့္ႏွစ္၊ နယုန္လဆန္း ၈-ရက္ေန႔တြင္ အထိမ္းအမွတ္ ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူ တည္ထားကိုးကြယ္ၾကေလ၏။
ယင္းရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးသည္ မုတၱသုခနရၿမိဳ႕ (ယခုေရႊမုတၳီးဘုရား) အနီးတြင္တည္ရွိသျဖင့္ "ဆုေတာင္းျပည့္ " ဘုရားႀကီး ေခၚတြင္ရာမွ အေခၚေရြ႕ေလ်ာကာ "အရူးေပ်ာက္ဘုရား" ၀ါ "သွ်ဴးေၾကာက္ " ဘုရားႀကီးဟု ယေန႔တိုင္ ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။
၁၆။ မင္းတရားသည္ ေစာပညာထံသို႔ သြားျခင္း
မင္းတရားသည္ ေရာဂါ ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ကင္း၍ ညီလာခံစံုသည့္ ဗိုလ္ပံု၌ မင္းတရားက "မွဴးေတာ္ , မတ္ေတာ္မ်ား ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကဲ့သို႔ တိုင္းသူျပည္သား အမ်ားတို႔အား ရင္ ၀ယ္သားပမာ သနားျခင္း ကရုဏာျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္ " ဟု အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ မွတ္ေလ၏။
ယင္းအခါ ေစာပညာက တိတ္တဆိတ္ ေစလႊတ္ထားသည့္ တမန္တို႔ ၾကားၾကလတ္ေသာ္ ဤမင္းကား မင္းက်င့္တရားႏွင့္ ညီညြတ္ေပသည္ဟု အခ်င္းခ်င္း တီးတိုးစကား ေျပာၾကၿပီး ေစာပညာက ေပးအပ္လိုက္သည့္ စာသ၀ဏ္လႊာကို မင္းတရားထံ ဆက္သြင္းေလ၏။ စာသ၀ဏ္လႊာ၌ ပါရွိသည္မွာ - "အရွင္မင္းျမတ္အား ေဆးကုသေသာ ဆရာသည္ ယခု ၾကက္လႊတ္ဆိပ္၌ သေဘၤာႏွင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနပါသည္။ အရွင္မင္းျမတ္ ၾကြလာလိုက ၾကြလာေတာ္မူပါ။ မၾကြလာလိုေတာ္မူပါက ၎တမန္တို႔ထံ
အေၾကာင္းျပန္ၾကားလိုက္ပါ" ဟု ပါရွိေလ၏။
မင္းတရားသည္ မွဴးမတ္တို႔ႏွင့္ တုိင္ပင္လ်က္ ေရႊေလွ , ေရႊေလာင္းတို႔ကို စီးကာ တမန္ေတာ္မ်ား၏ သမၺန္ႏွင့္အတူ မုတၱဳသုခနရၿမိဳ႕ဆိပ္ကမ္းမွ ထြက္ခြာသြားၾကရာ မၾကာမီ ၾကက္လႊတ္ဆိပ္ကမ္း သေဘၤာဆိုက္ထားသည့္ စခန္းသို႔ ေရာက္ရွိၾက၍ သေဘၤာေပၚသို႔ တက္ၾကေလ၏။ မင္းတရား အရူးေပ်ာက္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ တည္ထားကိုးကြယ္ေသာ “အရူးေပ်ာက္ဘုရား” ပံု။ (ယခုအေခၚ “သွ်ဴးေၾကာက္ဘုရား”ျဖစ္သည္။
၁၇။ မင္းတရား ႏွင့္ ေစာပညာ
သေဘၤာေပၚ၌ မင္းတရားအား မင္း၏ေနရာတြင္ ေနထိုင္ေစလ်က္ ေစာပညာမွာကား မိဖုရား၏ေနရာ၌ ညႊတ္ခလ်က္ ေနေလ၏။ မင္းတရားက မိမိအား ေဆးကုသသည့္ ဆရာမွာ ေယာက္်ားပင္ မွတ္ထင္သည္ႏွင့္ "ဆရာႏွင့္ ႏွမ အဘယ္ကဲ့သို႔ ေတာ္စပ္ပါသလဲ" ဟု ေမးေလ၏။
ေစာပညာက ျပံဳးလ်က္ "အရွင္မင္းျမတ္အား ကုသသည့္ ဆရာသည္ ဘုရားကၽြန္မပင္ ျဖစ္ပါသည္ " ဟု တင္ေလွ်ာက္ေလ၏။ မင္းတရားက စဥ္းစားသည္မွာ ငါ့အား ကုသသည့္ဆရာကား ေယာက္်ားမဟုတ္ မိန္းမျဖစ္ေနပါကလား။ ဤမိန္းမသည္ သမညမိန္းမ မဟုတ္တန္ရာ ပညာရွိမိ န္းမ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု အထင္ေရာက္ကာ ႏွမ၏ မ်ိဳးရိုးဇာတိႏွင့္ အေၾကာင္းအရာကို သိပါရေစဟု ဆိုေလ၏။
ေစာပညာက မိမိ၏ မ်ိဳးရိုးဇာတိႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ပံု အေၾကာင္းအရာတို႔ကို အလံုးစံုေလွ်ာက္ၿပီး "ေ၀ဒီမင္းႀကီး၏ အတင္းအဓမၼ သိမ္းပိုက္မည့္ ေဘးရန္ကို ေၾကာက္ရြံ႕သျဖင့္ ေရွာင္တိမ္းကာ ေတာေတာင္တို႔တြင္ ခိုေအာင္းေနရာမွ စိန္႔ျပည္တြင္ မင္းမဲ့ျဖစ္၍ မင္းေလာင္း အရွာလာခိုက္ ၾကံဳႀကိဳက္၍ မင္းအျဖစ္ အုပ္စိုးေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွမမွာ မိန္းမသားျဖစ္၍ ေနာင္အရွည္ အုပ္စိုးရန္ ခက္ခဲလွေသာေၾကာင့္ မွဴးမတ္မ်ားအား ႏွမေတာ္ႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ မင္းေလာင္းလ်ာကို တြက္ခ်က္ၾကည့္ေစရာ ေမာင္ေတာ္ဘုရား စိတ္ေနာက္ေနျခင္းကို ေဗဒင္အရ ထြက္ဆိုေလလွ်င္ ႏွမေတာ္က အလ်င္အျမန္ သမားေတာ္မ်ားအား စီမံေစၿပီး ေဆးသစၥာေတာ္ေရကို ဂါထာမႏၱရား အင္းအိုင္မ်ား စံုလင္စြာျဖင့္
စီမံၿပီး ႏွမေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဓိ႒ာန္ျပဳကာ ရွင္ေမာ္ ၀က ေရႊသေဘၤာငယ္ျဖင့္ ေဆးသစၥာအိုးကို ေမွ်ာလိုက္သည့္ အတြက္ ၎ေဆးသစၥာ၏ တန္ခိုးအာနိသင္အားျဖင့္ ေမာင္ေတာ္ဘုရား၏ ေရာဂါသည္ ေဆာမၾကာ ေပ်ာက္ကင္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔အတြက္ ႏွမေတာ္အား ေက်းဇူးဆပ္ေသာအေနျဖင့္ ႏွမေတာ္စံရာ စိ္န္႔တိုင္းျပည္ ေတာ္သာလို႔ လိုက္ပါၿပီး ႏွမေတာ္အား ေရႊလက္ဆြဲလ်က္ နန္းသိမ္းပြဲ တက္ေတာ္ မူပါဘုရား" ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ေလ၏။
မင္းတရားသည္ ေစာပညာ၏ ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထားသည္ကို သေဘာေတာ္က်၍ စိန္႔ျပည္သို႔ လိုက္ပါရန္ ၀န္ခံၿပီးလွ်င္ သေဘၤာေပၚသို႔ တက္ေတာ္မူၾကေလ၏။ ေရႊေလွ , ေရႊေလာင္းတို႔ႏွင့္ မုတၱသုခနရၿမိဳ႕မွ မင္းတရားႏွင့္ အတူ လိုက္ပါလာၾကသည့္ မွဴးမတ္ တို႔သည္ တစ္ခုေသာ ေက်ာက္ေမာ္ထက္မွ နဖူးေျမထိ ရွိခိုးဘိ၍ ဦးတိုက္ကာ ကန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကေလသည္။ ယင္းေနရာကို "နဖူးေမာ္ " ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။
မုတၱသုခနရၿမိဳ႕သို႔ အျပန္တြင္ ေရွ႕ဦးစြာ စခန္းခ်သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္ရွိလတ္ေသာ္ မိမိတို႔၌ စားေရ ရိကၡာကုန္၍ မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္ ေလွထိုး ေလွခတ္ ပဲ့ခ်ိတ္ ရြက္ကိုင္အေပါင္းတို႔ ညည္းညဴၿပီး ဖဲဖြာလာရာအရပ္ကို "ရပ္ဖဲေတာင္ " ေခၚတြင္ၾကရာမွ ယခုအခါ "ရဘဲေတာင္ " ဟု ေခၚတြင္ ေလသည္။
ယင္း ရဘဲေတာင္ေပၚတြင္ အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္ ေစတီငယ္တစ္ဆူ တည္ထား ကိုးကြယ္ေလသည္။
("ရဘဲေတာင္ဆိပ္ " ေနရာကား ထား၀ယ္ျမစ္ေၾကာင္း ေရတိ မ္သျဖင့္ ျမန္မာျပည္ ပင္လယ္ကမ္းရိုးတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ရန္ကုန္ , ေမာ္လျမိဳင္ , ျမိတ္ , ေကာ့ေသာင္း စေသာ ဆိပ္ကမ္းျမိဳ႕မ်ားမွ ကူးသန္းသြားလာၾကသည့္ သေဘၤာၾကီးမ်ားသည္ ထား၀ယ္ျမိဳ႕သို ႔ မေရာက္မီ မိုင္ ၄၀-ခန္ ႔ အကြာ ယင္းရဘဲေတာင္ဆိပ္ေနရာတြင္ စခန္းခ်ရပ္နားျပီး ခရီးသည္ႏွင့္ ကုန္ပစၥ ည္းမ်ားကို သေဘၤာကေလး, တုံကင္း, ကတၱဴ မ်ားျဖင့္ ျမိဳ႕ဆိပ္သို ့တဆင့္ တင္ေဆာင္သြားၾကရသည့္ေနရာ ျဖစ္ေပသည္။
ေတာလွန္ေရး အစိုးရလက္ထက္ က်ေရာက္လတ္ေသာ္ ထား၀ယ္ျမိဳ႕မွ မိုင္ ၂၀-ခန္ ႔ ကြာ ဆင္ျဖဴျပင္ရြာ ဆိပ္ကမ္းကို ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳျပင္လ်က္ ေသာင္မ်ားကိုလည္း ခုတ္ထြင္ ထားသျဖင့္ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာမ်ား ၀င္ေရာက္ ကပ္ဆိုက္ႏိုင္ေလျပီ။ တနသၤာရီတိုင္းအတြက္ ဓာတ္ဆီ , ေရနံ သိုေလွာင္ ကန္ၾကီးမ်ားကို သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံ၍ တည္ေဆာက္ထားေလသည္။)
ရဘဲေတာင္စခန္းမွ မုတၱသုခနဂရျမိဳ႕သို ႔ျ ပန္လည္ေရာက္ရွိၾကလွ်င္ မွဴးမတ္တို ႔ က ျဖစ္ပံုအလံုးစံုကို ျမိဳ႕ေစာင့္ေန အမတ္တို ့အား ျပန္ၾကားဆို၍ သိရွိၾကေသာ္ မိမိတို ့အရွင္ မင္းတရားလည္း စိန္ ႔ျ ပည္သို ့ပါရွိေလသျဖင္ ့အမတ္တို ့ႏွင့္တကြ ျမိဳ ့သူျမိ ဳ ့သားမ်ားသည္ လူေနအိမ္ေျခစည္ကားရာ ရြာနိဂံုးသို ႔ တေရြ ့ေရြ ့ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းေရႊ ့သြားၾကေလရကား အမတ္ၾကီး "ပညပ႑ိ " ႏွင့္ "ပညာသု ခမိန္ " တုိ ့ေဆြမ်ိဳးတစ္စုတို ့သာ ထို ့ျမိဳ ့၌ရွိေနၾက၍ မိမိအရွင္လြမ္းဆြတ္ျခင္းအမွတ္ျဖင့္
ပညာပ႑ိအမတ္ၾကီးသည္ မုတၱသုခနဂရျမိဳ႕ႏွင့္ ေရႊဂူေတာင္ စပ္ၾကားရွိ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ေစတီတစ္ဆူ၊ ပညာသုခမိန္အမတ္ၾကီးက ပသွ်ဴးေၾကာက္ဘုရားႏွင့္ ေက်ာခ်င္းကပ္ ရုပ္ပြားေတာ္တစ္ဆူတို ့ကို တည္ထားၾကေလသည္။
Ref: ထား၀ယ္ ရာဇ၀င္ သမိုင္း
0 Comments
You are welcome to share your ideas with us in comments! (မှတ်ချက်များပေးရာတွင် သင်၏အကြံဉာဏ်များကို ကျွနိုပ်တို့နှင့် မျှဝေရန် ကြိုဆိုပါသည်။)
Emoji