သံုးလူ႕ထြက္ထား သဗၺညဴရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ ဘုရား အျဖစ္သို႔ မေရာက္မီ ရွည္ၾကာေသာ ကာလကပင္ ရာမညက ကရဏၰကတိုင္း သုဘိႏၷနဂရ ဟုထင္ရွားေသာ ျပည္ၾကီးရွိေလသည္။ ထိုျပည္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူမီ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀)ေလာက္ကပင္ တိႆရာဇာအမည္ရွိေသာ ဘုရင္မင္းျမတ္သည္ ထီးနန္းကႏုက္ကိုကို မပ်က္မျပတ္ စိုးစံေတာ္မူရာသီရိကပၸာမဟာေဒ၀ီ မဟသီနာမံ ေတာင္နန္းစံမိဖုရားၾကီးမွာ သားေတာ္ႏွစ္ပါးထြန္းကားေတာ္မူသည္။
သားေတာ္ၾကီးမွာ ဖြားျမင္ေတာ္မူစဥ္ကပင္ လကၡဏာဖတ္ ပုေရာဟိတ္ ပုဏၰားေတာ္တို႔က ထိုမင္းသားသည္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္း၊ ပညာအရပ္ရပ္တို႔ကို တက္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္ျခင္း၊ သူေတာ္ သူျမတ္တို႔၏ အေလ့အလာ သိကၡာတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သားေကာင္းရတနာတစ္ဦးျဖစ္မည့္ အေၾကာင္းေကာင္းစြာ ေဟာေျပာ နိမိတ္ဖတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ခမည္းေတာ္ ဘုရင္ၾကီးသည္ အလြန္ပင္ ခ်စ္ျမတ္ႏို္းေတာ္သျဖင့္ တိႆကုမာရဟု ဘြဲ႕နာမံတပ္လ်က္ ေပးအပ္သနားေတာ္မူ၏ သားေတာ္ အငယ္မွာမူ ျခေသၤ့မင္း၏ စက္လကၡဏာပါလ်က္ ဖြားျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ သီဟကုမာရဟု ဘြဲ႕နာမံ တံဆိပ္ ခတ္ႏွိပ္ေတာ္ မူေလသတည္း။
မင္းသားႏွစ္ပါး ရေသ့လုပ္ရန္ ေတာ္ထြက္ျခင္း
တိႆကုမာရ မင္းသား သက္ေတာ္ (၂၃)ႏွစ္၊ သီဟကုမာရ မင္းသား သက္ေတာ္ (၂၁)ႏွစ္ ရွိၾကေသာအခါ တစ္ေန႔သ၌ တိႆရကုမာရ ေနာင္ေတာ္ၾကီးကား သမၼာသတိဥာဏ္အၾကံျဖစ္ေတာ္မူ၍ ညီေတာ္သီဟကုမာရကိုေခၚျပီးလွ်င္ တုိင္ပင္ေတာ္မူသည္မွာ ေနာင္ေတာ္ႏွင့္ ညီေတာ္တို႔သည္ ဒုလႅဘ ငါးပါးတြင္ လူ႔ဘ၀ကို ရရန္မွာ
အလြန္ခဲယဥ္းျခင္းျဖစ္ပါလ်က္ ကုသိုလ္ကံ အေၾကာင္းေကာင္းျမတ္သျဖင့္ ယခုလူ႔ဘ၀ကို ရၾကေပသည္။ ေနာင္အနာဂတ္မ်ားစြာတို႔၌လည္း ယခုထက္တိုး၍ ေကာင္းက်ိဳးျမင့္ျမဲ ဆင့္တက္ကဲလ်က္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္၏ အေျချပ ရုကၡမူလ ဧကစာရတည္းဟူေသာ ေတာေတာင္ေပ်ာ္ေမႊ႕ ရေသ့ ရဟန္းျပဳလုပ္ၾကျပီးလွ်င္ သိကၡာသီလႏွင့္ သမထ ၀ီပႆနာ ဘာပနာကမၼ႒ာန္းတို႔ကို ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ စီးျဖန္းၾကရေသာ္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္မည္ဟု ထင္ျမင္သေဘာရေတာ္မူသည္။ အကယ္၍ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံႏွင့္ တကြ ထီးေမြ နန္းေမြ ခံယူေလက ယြင္းေသြတိမ္းပါးမတရားခဲ့ေသာ္ ရွည္လ်ားသံသရာ၀န္ေလးစြာေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို မိန္႔ဆိုျမႊက္ၾကား ေဖာ္ျပတုိင္ပင္ေတာ္မူရာ ညီေတာ္လည္း
ေနာင္ဘုရားမိန္႔ၾကားေတာ္မူသည့္အတိုင္း သေဘာတူသျဖင့္ ညီေနာင္ႏွစ္ပါးတို႔သည္ ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႔ထံ ေလ်ာက္ထားခြင့္ပန္ျပီး သုဘိႏၷနဂရျပည္မွ အေရွ႕ေတာင္အရပ္ျဖစ္ေသာ ဂစၦဂီရိေတာင္စခန္းသို႔ ၾကႊျမန္း၍ ရေသ့ျပဳလ်က္ ေနၾကကုန္၏ဤသို႔ ေနထိုင္ၾကရာ သီလ သိကၡာ ျပည့္စံုစြာႏွင္႔ သမထ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းမ်ားကို အားထုတ္ပြားမ်ား ေတာ္မူၾကေသာေၾကာင့္ လ,ရက္ မရွည္မၾကာမီပင္ ေလာကီစ်ာန္သမာပတ္ကို ရၾကကုန္၏ ထိုအခါ ေနာင္ေတာ္ရေသ့ၾကီးက အၾကံျဖစ္ေတာ္မူသည္မွာ "ငါတို႔ညီေနာင္ႏွစ္ေဖာ္ အူတူတကြေနခဲ့ေသာ္ သင့္ေလ်ာ္မည္မဟုတ္၊ ေတာ္သင့္ေတာ္ရာ တျခားစီခြဲခြာေနထိုင္မွ သင့္ေလ်ာ္မည္" ဟု ညီေတာ္အား မိန္႔ၾကားေလေသာ္ ညီေတာ္ကလည္း သေဘတူသျဖင့္ ေနာင္ေတာ္ တိႆရေသ့မွာ ယခုအခါ ဇင္းက်ိဳက္ဟု ေခၚေ၀ၚေသာ ဂစၦဂီရိေတာင္၌လည္းေကာင္း၊ ညီေတာ္သီဟရေသ့မွာ ယခု ဇြဲကပင္ ဗႏၶ၀ဂီရိေတာင္၌ လည္းေကာင္း သီးျခားခြဲခြာေနထိုင္ၾကေလသည္။ အေၾကာင္းတစ္စံု တစ္ရာရွိခဲ့ေသာ္ မီးကိုျပရန္ အမွတ္သညာထားၾကကုန္၏
ထူးဆန္းေသာ နဂါးဥႏွစ္လံုး
တုိဂစၦဂီရိေတာင္ အေနာက္ဘက္ ေတာင္ေျခကမ္းပါးႏွင္႔ မနီးမေ၀းပင္လယ္ထဲတြင္ ေသာင္ပတ္လည္ ၀ိုင္းရံလ်က္ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းရွိေလ၏ ထိုကၽြန္း၌ သစ္ပင္ ပန္းမာလ္တို႔သည္ ရာသီအလိုက္ဖူးပြင္႔ ၾကျပီး ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသႏွင္႔ ေနခ်င့္စဖြယ္ သာယာလွေသာေၾကာင္႔ ေရသတၱ၀ါ အဟိတ္သား နဂါးမသည္ ထိုကၽြန္းသို႔လာေရာက္ေပ်ာ္ေမြ႕ေလ့ရွိရာ တစ္ခါတစ္ရံ ဂစၦဂီရိ ေတာင္ေျခကမ္းပါးသို႔ လွည့္လည္ကာ သြားလာတက္ေလ၏ လူ႔သ႑ာန္ျဖင္႔ ၾကန္အင္ရူပါလွပတင့္တယ္စြာ ဖန္ဆင္းကာ ေနထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟိမ၀ႏၱာ၌ ေနေသာ ၀ီဇၨဓိုရ္လုလင္သည္ ထိုဂစၦဂီရိေတာင္သို႔ အဆက္မျပတ္ လွည့္ပတ္သြားလာေနထိုင္ေလံရွိရာ၊ အခါတစ္ပါး၌ နဂါးမႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရာတြင္ ေမတၱာယိုဖိတ္ ရာဂစိတ္ေစာသျဖင္႔ ကိုယ္လက္ႏွီးေႏွာမိေလရာ နဂါးမ၌ မဋိသေႏၶ တည္ေနစြဲကပ္ေလ၏ နဂါးမသည္ မဋိသေႏၶ ရင္႔မာသည္႔တိုင္ေအာင္ ေစာင့္လင့္ ဆိုင္းငံ့ျပီးမွ ဥကို ခ်ခ်ိန္က်သျဖင္႔ ထိုကၽြန္းမွာပင္ ဥႏွစ္လံုးကို ခ်ထား စြန္႔ပစ္ခဲ့ျပီး နဂါးျပည္သို႔ ျပန္သြားေလ၏ ထိုသို႔ နဂါးမ ျပန္သြားျပီးေနာက္ မၾကာမီ တိႆရွင္ရေသ့သည္ ပင္လယ္ကမ္းပါးသို႔ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔သြားလာရာတြင္ ဥႏွစ္လံုးကို ျမင္ရေလေသာ္ ထူးဆန္းေသာ ဥမ်ားျဖစ္မည္ဟု ယူဆ၍ ဥႏွစ္လံုးကို ယူေဖာင္ျပန္ေလရာ ညီေတာ္ သီဟရေသ့ကို မီးရွုးျပေခၚျပီး ညီေတာ္ေရာက္လာလွ်င္ မိမိတြင္ ဥတစ္လံုး၊ ညီေတာ္အား ဥတစ္လံုး အသီးသီးခြဲေ၀ ယူလိုက္ၾကေလ၏။ သကၠရာဇ္ ၈၉-ခု ေျမာက္တြင္ ညီေတာ္ သိမ္းထားသည့္ ဥမွ လူေယာက်္ားတစ္ဦး ဖြားျမင္၍ ေနာင္ေတာ္၏ဥမွလည္း ညီေတာင္၏ ဥဖြားခ်ိန္ထက္ တစ္နာရီခန္႔ေစာ၍ လူေယာက်္ားငယ္တစ္ဦးကို အသီးသီးဖြားျမင္ေလ၏။
နဂါးဥမွ ေပါက္ဖြားခဲ့ေသာ ကေလးႏွစ္ဦးသည္ မိခင္မရွိေသာ္လည္း ရေသ့ႏွစ္ပါး၏ သီလ, သမာဓိဂုဏ္ျဖင္႔ အဓိ႒ာန္ျပဳျခင္းေၾကာင္႔ လက္ညွိဳးမွထြက္လာေသာ ႏို႕ရည္မ်ားကို ေသာက္စို႔ရသျဖင္႔ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးျပင္းလာၾကေလသည္။ သူငယ္ႏွစ္ေယာက္ (၁၀)ႏွစ္အရႊယ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ညီေတာ္ရေသ့ ေမြးျမဴထားေသာ ကေလးသည္ ေက်ာက္ေရာဂါစြဲကပ္၍ ေသဆံုးသြားျပီး မိထိလာျပည္၌ အတုလသူေ႒း သုမန၀မ္းထဲ၌ မဋိသေႏၶ စြဲေနျပန္ေသာ္ ဘိုးေတာ္ အဥၥနမင္းၾကီးသည္ သကၠရာဇ္ ၈၆၄၅ ကို ျဖိဳျပီးေနာက္ ၁၀၀ ျပည့္ေျမာက္ေသာႏွစ္၌ ဖြားျဖင္ျပန္သည္။
ဂ၀ံပတိ ရဟႏၱာ ျဖစ္လားျခင္း
ထိုသူငယ္ (၈)ႏွစ္အရႊယ္သို႔ ေရာက္ေလလွ်င္ သဗၺညဳ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သကၠရာဇ္ ၁၀၃-ခုႏွစ္၌ ပြင့္ေတာ္မူျပီး (၅) ၀ါေျမာက္တြင္ မိထိလာျပည္သို႔ ေဒသစာရီၾကႊခ်ီေတာ္မူလာသည္။ ထုိအခါ ျပည္သူျပည္သားအမ်ားတို႔အား တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးလ်က္ ကယ္ခၽြတ္ေတာ္မူရာ၊ ထိုသူငယ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ဆည္းကပ္ခစား၍ တရားထူး တရားျမတ္နာၾကားရသျဖင္႔ ေရွးဘ၀ပါရမီ အဟုတ္ေၾကာင္႔ မၾကာမီပင္ ဂ၀ံပတိ သာမေဏျဖစ္လာျပီး "ဂ၀ံပတိ ရဟႏၱာ"ဟု ထင္ရွားစြာ ျဖစ္လာ၏
တိႆာဓမၼသီဟရာဇာမင္း ထီးနန္းစိုးစံျဖင္း
သကၠရာဇ္ ၁၁၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ သုဘီႏၷနဂရျပည္ၾကီးရွင္ တိႆမင္းၾကီးသည္ နတ္ရႊာစံေတာ္မူရာ မွဴးမတ္ ေသနာပတိတို႔က ထီးနန္းအရိုက္အရာခံမည္သူမရွိသျဖင္႔ ရေသ့ညီေနာင္ႏွစ္ပါးထံ အျမန္သြားေရာက္ျပီး တိုင္ပင္ႏွီးေႏွာ ၾကေလ၏။ မွဴးမတ္မ်ားက " ယခုအခါတြင္ အရွင္ျမတ္တို႔ ခမည္းေတာ္ မင္းတရားၾကီးသည္ လူ႔ျပည္ေညာင္း၍ နတ္ရႊာသို႔ ေျပာင္းေရြ႕စံေတာ္မူခဲ့ျပီး က်န္ရစ္သည္႔ ထီးနန္းအေမြအႏွစ္ကို အရွင္ျမတ္တို႔မွ တစ္ပါး အျခားဆက္ခံ စိုးစံထိုက္သူမရွိပါ။ ထိုေၾကာင္႔ တိုင္းနဂရသို႔ ျမန္းထြက္၍ ထီးနန္းအေမြကို ဆက္ခံ စိုးစံေတာ္မူပါမည္႔အၾကာင္း " ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ၾကကုန္၏။
ေနာင္ေတာ္ရေသ့ၾကီးက "ငါတို႔ ညီေနာင္ႏွစ္ပါးသည္ တရားဓမၼႏွင္႔ ေမြ႕ေလ်ာ္လို၍ အေလ့၀သီ ေလာကီရိပ္ျငိမ္စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ညြန္တဏွာကို လြန္စြာစက္ဆုပ္ျခင္းေၾကာင္႔ ထီးနန္းအေမြအႏွစ္ကို မခစားလိုဘဲ စြန္႔ခြာပစ္ခဲ့ျပီး ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ငါတို႔၏ ကိုယ္စား ကိတၱိမသား နဂါးဥမွ ေမြးေသာ ေယာက်္ားျမတ္ကို ထီးနန္းေပးအပ္လိုသည္။ မွဴးမတ္အမ်ားတို႔က သေဘာတူညီၾကမည္ေလာ့" ဟု မိန္႔ေတ္ာမူ၏။
ယင္းသို႔ မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ မွဴးမတ္ ေသနာပတိတို႔က ခမည္းေတာ္ ေရႊနန္းရွင္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ထီးနန္းတိုင္းျပည္၏အေမြကို ခံစားမည့္ သားေတာ္မ်ားမွာ အရွင္ျမတ္ညီေႏွာင္ႏွစ္ပါးသာျဖစ္ေသာ္လည္း အရွင္ျမတ္တို႔ကိုယ္စား ကိတၱိမသားကို ခန္႔ထားေပးအပ္မည္ဆိုလွ်င္ မပယ္မလွန္ မျငင္းဆန္လိုဘဲ သေဘာတူညီပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၾကျပီးေနာက္ ေန႔ရက္ မၾကာမီ သုဘိႏၷနဂရျပည္ ထီးနန္းေဟာင္းကို ျပန္လည္ျပဳျပင္၍ နဂါးမရင္ႏွစ္ တိႆရွင္ရေသ့၏ ကိတၱိမသားျဖစ္ေသာ အသက္ ၂၀ ႏွစ္ရွိ သူငယ္ကို ပြဲၾကီးသဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပ၍ ထီးနန္းအပ္ႏွင္းၾကကုန္၏။ ထိုမင္းသား၏ဘြဲ႕ေတာ္မွာ ရေသံညီေနာင္ႏွစ္ပါးတို႔၏ ဘြဲ႕ေတာ္ႏွစ္ခုေပါင္းစပ္၍ တိႆဓမၼရာဇာဟု ဘြဲ႕နာမံတံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ေတာ္မူၾက၏။ တိုင္းျပည္၏အမည္ကိုလည္း အလယ္ခ်က္၌ ေရႊထြက္ေသာ ေခ်ာင္းရွိသျဖင္႔ သူ၀ဏၰဘုမၼိဟု ေခၚဆုိ သမုတ္ၾကေလ၏။
ေနာက္ post တစ္ခုတြင္ ဂ၀ံပတိရဟႏၱာ သု၀ဏၰဘုမၼိသို႔ ၾကြလာျခင္း အခန္းကေန ဆက္ေရးေပးပါ့မည္။
"က်ိဳကၡမီျမိဳ႕ ေရလယ္ဘုရားၾကီးသမိုင္း" စာအုပ္မွ ေက်ာင္းဆရာမ မသန္႕ဇင္ဦး(က်ိဳကၡမီျမိဳ႕သူ)အကူအညီျဖင္႔ စာျပန္ရိုက္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
0 Comments
You are welcome to share your ideas with us in comments! (မှတ်ချက်များပေးရာတွင် သင်၏အကြံဉာဏ်များကို ကျွနိုပ်တို့နှင့် မျှဝေရန် ကြိုဆိုပါသည်။)
Emoji